#zapelelife Αρχεία - Ελευθερία Ζαπαντιώτη

hand-819279.jpg

30 Οκτωβρίου, 2024

Πριν κάτι μέρες έμαθα ότι σε κάποια ιδιωτικά σχολεία γιορτάζουν τη respect day.
Αναρωτήθηκα αν πρέπει να είναι σε κάποια σχολεία και αν πρέπει να τη γιορτάζουν μία μόνο φορά το χρόνο μια τέτοια μέρα.
Ημέρα σεβασμού ή ημέρες σεβασμού;

Μέσα από τις δράσεις της “Ημέρας Σεβασμού”, τα παιδιά μαθαίνουν να εκτιμούν τη διαφορετικότητα, να σέβονται τους άλλους, το περιβάλλον και τον εαυτό τους. Αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να μαθαίνεται κάθε μέρα; Δε είναι κάτι που πρέπει να μαθαίνεται κ εντός σχολείου και εκτός;
Ωστόσο χάρηκα. Μου άρεσε πολύ και θέλω όλα τα παιδιά και όλα τα σχολεία να το μάθουν.

Ο σεβασμός είναι μια θεμελιώδης ανθρώπινη αξία που υπερβαίνει τα σχολικά πλαίσια. Η καλλιέργειά του συμβάλλει στην ολιστική ανάπτυξη των μαθητών, ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση, την ενσυναίσθηση και τις κοινωνικές τους δεξιότητες.

Η προώθηση του σεβασμού συμβάλλει στη δημιουργία ενός πιο συνεργατικού σχολικού περιβάλλοντος, όπου όλοι οι μαθητές αισθάνονται ασφαλείς και αποδεκτοί.

Τα οφέλη πολλά. Μια τέτοια μέρα, μέσω ομιλιών, μέσω της ζωγραφικής, της άσκησης, της ποίησης, της μουσικής, τα παιδιά μαθαίνουν να αναγνωρίζουν και να εκτιμούν τις δικές τους αξίες αλλά και των άλλων. Μαθαίνουν να μπαίνουν στη θέση του άλλου και να αντιλαμβάνονται πως νιώθει ο συνάνθρωπος.
Δέχονται τις συνέπειες των πράξεών τους και καλούνται να πάρουν αποφάσεις με βάση ηθικές αρχές που διδάσκονται.

Η ‘Ημέρα Σεβασμού’ αποτελεί, για μένα, μια απίστευτα σημαντική πρωτοβουλία που συμβάλλει στην ολοκληρωμένη ανάπτυξη των μαθητών και στην δημιουργία ενός πιο αρμονικού σχολικού και εξωσχολικού περιβάλλοντος.

Τα παιδιά έχουν ανάγκη να τους μάθουμε πως να σεβόμαστε την αδυναμία ενός συμμαθητή μας και τη ‘δύναμη’ ενός άλλου. Έχουν ανάγκη να τους μάθουμε τη διαφορετικότητα των επαγγελμάτων. Έχουν ανάγκη να τους μάθουμε το σεβασμό στον άλλον. Έχουν ανάγκη να τους μάθουμε το σεβασμό στον εαυτό μας.
Γιατί ο κάθε εαυτός είναι η κοινωνία. Ο κάθε εαυτός είμαστε ‘εμείς’ !!!


BERLIN_MARATHON_ZAPELE-2.jpg

7 Οκτωβρίου, 2024

Κάπως τυχαία βρέθηκα δηλωμένη στο μαραθώνιο του Βερολίνου. Η άποψη που είχα πάντα ήταν και παραμένει ίδια. Τον μαραθώνιο καλό είναι να τον κάνεις 1-2 φορές στη ζωή σου. Αν ανήκεις και εσύ στην κατηγορία που είμαι κι εγώ, εύχομαι να συμφωνήσεις.

Δεν είμαι, πλέον, πρωταθλήτρια, δεν κάνω πρωταθλητισμό. Είμαι πρωταγωνίστρια μιας έντονης καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας γεμάτης απαιτήσεις. (Που να είχα και παιδιά). Για να τρέξεις έναν τέτοιο αγώνα και να είσαι καλά προετοιμασμένος, χρειάζεται χρόνο. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να κάνεις για να σταθείς άξια στη γραμμή της εκκίνησης αλλά και του τερματισμού. Να είσαι υγιής, να το ολοκληρώσεις χωρίς προβλήματα και να είσαι άνετος και χαρούμενος.
Κάπως έτσι, λοιπόν, κατέληξα στη συγκεκριμένη άποψη. Μπορείς να τρέχεις αγώνες και σε πιο μικρές αποστάσεις και να απολαμβάνεις και πάλι αυτό που σου αρέσει.

Δέκα προπονήσεις κατάφερα να κάνω πιο εξειδικευμένες έχοντας αυτόν τον «με το ζόρυ» στόχο. 2-3 πιο μεγάλα συνεχόμενα και 5-6 πιο μικρά. Αν ανήκεις στην κατηγορία των μαραθωνοδρόμων θα γνωρίζεις ότι χρειάζεται να κάνεις και διαλειμματικές προπονήσεις, προπόνηση ενδυνάμωσης εξειδικευμένη, προπόνηση ευλυγισίας και να ακολουθείς και κάποιο πιο προσαρμοσμένο πρόγραμμα διατροφής.
Εγώ συνέχισα τη ζωή που έκανα.
Έφαγα πολλά παραπάνω μακαρόνια την τελευταία εβδομάδα, αλλά δεν είπα όχι στο γλυκάκι που μου έφεραν μπροστά μου σε ένα event που πήγα μια μέρα πριν τον αγώνα. Πέρασα πολύ όμορφα, κοιμήθηκα λίγο πιο νωρίς (είχα κάνει 30.000 βήματα αλωνίζοντας το Βερολίνο μια μέρα πριν) αναγκαστικά αφού είχα ξεποδαριαστεί που λένε και στο χωριό μου.

Είχα μεγάλη χαρά, καθόλου άγχος. Βρέθηκα στην εκκίνηση, παγωμένη από το κρύο με τα ρούχα του αγώνα.
Χορός, μουσική, φωνές, γιορτή.

Σοφιάννα και Μάριος δίπλα μου προσπαθώντας να με πείσουν στα πρώτα χιλιόμετρα ότι τι ωραία θα δούμε όλο το Βερολίνο.
Το μόνο που κατάφερα να δω πέρα από την άσφαλτο είναι ένα βενζινάδικο που σήκωσα τυχαία το κεφάλι (ναι έχουν πιο φθηνή βενζίνη, οι σκέψεις της στιγμής). Μια κοπέλα να κρατάει ένα πανό που έγραφε ότι «your running life is better than my dating life”. Την καημένη βγήκε να πει τον πόνο της. Πολλά άτομα με χαρτόνια που έγραφαν «tap for kudos” και άλλα «tap for power up”. Φωνές, ενθουσιασμός, χαμός αλλά οι σκέψεις τελείωναν.
Άντε πάλι από την αρχή. Ζιγκ ζαγκ να προσπεράσεις όποιον σταμάταγε ξαφνικά μπροστά σου χωρίς καμία προειδοποίηση. Αγκωνιές, μπουνιές καθώς πολλοί ήταν αυτοί που άλλαζαν ξαφνικά κατεύθυνση και φυσικά πάλι χωρίς προειδοποίηση.
Ελπίζω να μην έχουν δίπλωμα αυτοκινήτου, ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή.
Εγώ εκεί προσπαθώντας να μπω στη λίστα των 53.000 συμμετεχόντων που θα περνούσαν τη γραμμή του τερματισμού.
42.195 μέτρα προσπαθώντας να βρω συνεχώς κάτι να σκέφτομαι.
«Ελεφάντα» φώναζε ο ένας, «Ελεφαντά» ο άλλος καθώς έβλεπε το “Eleftheria” γραμμένο στο νούμερό μου, αλλά από τη μεγάλη ταχυτητά μου (μη γελάς) προφανώς δεν προλάβαινε να διαβάσει σωστά το όνομά μου για να με ενθαρρύνει.
Ευτυχώς δεν είπε κανείς Ελέφαντα αλλά και να το έλεγε μόνη θα γελούσα, αφού δε θα το καταλάβαινε.

Έρχεται και ο πρώτος σταθμός τροφοδοσίας. Εγώ τίποτα μαζί μου. Ποτέ δεν έκανα «εξάσκηση» στις δέκα αυτές προπονήσεις για το τι τζελ να πάρω στον αγώνα. Δεν πήρα ποτέ. Θα ρισκάρω με τα μακαρόνια, σκέφτηκα. Άλλωστε δε με ένοιαζε ο χρόνος. Δεν ήθελα να πιεστώ.
Το καταλάβαινες από μακρυά ότι φτάνεις στο σταθμό. Σε κάθε σταθμό άκουγες ένα σύνολο άπειρων παπουτσιών να κολλάνε και να ξεκολλάνε στην άσφαλτο, από τα τζελάκια. Κρατς κρουτς για ένα χιλιόμετρο μέχρι να έρθει ο επόμενος.
Νερό και τσάι εγώ και ένιωθα κυρία. Αν έδιναν σε μπουκαλάκι, βέβαια, το νερό θα ήμουν πιο κυρία καθώς το μισό έμπαινε από τη μύτη.

Πήρα τα πάνω μου, ανέβασα ρυθμό, ήμουν παρά πολύ άνετη. Καθόλου κούραση. Μετρούσα χρόνο, υπολόγιζα το επόμενο χιλιόμετρο και κοιτούσα το ρολόι μόνο κάθε χίλια μέτρα. Άλλες 35 δονήσεις θα υποστείς από το ρολόι σου. Άλλες 34,… άλλες 20,… άλλες 10,… μέχρι να τερματίσω.
Ευτυχώς πέρασαν αρκετά χιλιόμετρα με άνεση σε ρυθμό και χωρίς ενοχλήσεις.
Κάπου στο 20 είδα τον Τσαγκάρη (τον πρόεδρο του Αθλητικού Σωματείου Αγίας Παρασκευής) χάζευε στο κινητό και δεν πρόλαβε να με βγάλει καλή φωτογραφία. Τι κρίμα. Κάπου πιο κάτω είδα έναν να τρέχει με ανανά στο κεφάλι προσέχοντας να μη του πέσει. Φωνές, χαμός, γιορτή μέχρι που άρχισαν τα οστά να ενοχλούν και να παραπονιούνται. Το φυσιολογικό, όμως. Αυτό το φυσιολογικό για αυτούς που τρέχουν τόσα μέτρα. Νομίζοντας ότι πάω πιο γρήγορα, ερχόταν η επόμενη δόνηση στο ρολόι να με προσγειώσει. 30 χιλιόμετρα, 35 και η Ελευθερία μια χαρά. Ποζάροντας με χαμόγελο στις φωτό.
Και φτάνω στο 41 να έρθει η δυνατή, η πρώτη η καλή σκέψη «πρόσεχε μη τερματισεις μπουσουλώντας». Εκεί ένιωσα ότι πεινάω, ότι θέλω βενζίνη αλλά το φθηνό το βενζινάδικο το είχα περάσει χιλιόμετρα πριν. 🤦‍♀️
Τελευταίο χιλιόμετρο το πιο αργό του αγώνα. Eleftheria gooo, φλας, παλαμάκια, χαμός, πύλη Βρανδεμβούργου επιτέλους και γραμμή τερματισμού.

Τα κατάφερα, μετάλλιο, πόντσο, φωτογραφίες και 3 σακούλες φαγητό να φύγει η πείνα.

Αυτό ήταν όλο. 3 μέρες μετά μπορώ και περπατάω κανονικά χωρίς πόνους, μόνο μικροενοχλήσεις που είχα και πριν από κούραση καθημερινότητας. Τι ωραία, η καθημερινότητα συνεχίζεται γιατί η ζωή συνεχίζεται!

Έχοντας αυτή την εμπειρία στο ιστορικό μου, συνεχίζω να έχω την ίδια άποψη, παρότι πήρα πολλά μπράβο και «ανέβηκα» ίσως στα μάτια κάποιων.

Έχασα δυο νύχια από τα δάχτυλα των ποδιών σε μια προπόνηση μεγάλης απόστασης αλλά κέρδισα εμένα. Έκανα πολύ καλή επίδοση για το χρόνο που αφιέρωσα αλλά δηλώνω χαρούμενη που συνεχίζω υγιής τη fitness καθημερινότητά μου.

Ευχαριστώ τη FILA που είναι χορηγός μου στα ρούχα, τη SAUCONY για τα παπούτσια που είναι καταπληκτικά και δεν είχα κανένα θέμα στον αγώνα καθώς και για τις κάλτσες και τη ζώνη που όπως γνωρίζουν οι δρομείς τα περισσότερα από αυτά παίζουν καθοριστικό ρόλο στην απόδοσή τους.

Ευχαριστώ τη SANTA RUNNING TEAM καθώς μέσω της ομάδας αυτής κατάφερα να πραγματοποιήσω αυτή την «κατά τύχη» συμμετοχή μου στο Μαραθώνιο του Βερολίνου καθώς όπως γνωρίζουν πολλοί η συμμετοχή σε έναν τέτοιον αγώνα δεν είναι καθόλου εύκολη.

Σας αφήνω, πάω να «τρέξω» 10-12 ώρες δουλειάς, να τρέξω 40’-45’, να γυμναστώ 30’ , να φάω και να κοιμηθώ
γιατί

MY DAILY RUNNING LIFE IS BETTER THAN MY MARATHON RUNNING LIFE!


paideia-fainetai-simperifora-oxi-morfosi.webp

15 Ιουλίου, 2024

Εγώ σπούδασα αλλά στο Πανεπιστήμιο μου έμαθαν τι είναι το βόλλευ, τι είναι το μπάσκετ και πως κινείται το σώμα. Δε μου έμαθαν τρόπους ‘κίνησης’ εκεί έξω αλλά κίνησης του σώματος.

Εγώ σπούδασα αλλά οι καθηγητές δε μου έμαθαν πως να μιλάω στους γονείς μου. Έμαθα μόνη να τους σέβομαι, να εκτιμώ τον αγώνα τους για να με έχουν χαρούμενη στη ζωή και να τους αγαπάω. Δε μου έμαθαν οι καθηγητές μου πως καλό είναι να τους πάρω τηλέφωνο ακόμα κι αν δεν έχω όρεξη. Νιώθω ότι εκείνοι περιμένουν να με ακούσουν και θα χαρούν. Ποτέ δε μου έμαθαν οι καθηγητές μου πως είναι όμορφο να τους παίρνω κάποιο δώρο αναγνωρίζοντας με αυτό τον τρόπο όλα όσα έχουν κάνει για μένα.

Κανένα σύστημα ποτέ, δεν ανάγκασε τους δασκάλους μου να μου μεταλαμπαδεύσουν το σεβασμό προς κάθε άνθρωπο εκεί έξω. Ψάχτηκα μόνη, μου άρεσε όταν το πήρα από άλλους και θέλησα να το δώσω και εγώ.

Ποτέ στο Πανεπιστήμιο δε μου είπαν πως ο σύντροφός μου είναι σα να είμαι εγώ. Πως πρέπει να τον βάζω προτεραιότητα όπως τον εαυτό μου. Μόνη θέλησα να τον φέρω στο ‘ύψος’ μου. Μόνη θέλησα να τον σεβαστώ, μόνη και να τον ξεχωρίσω, μόνη να θέλω να τον κάνω χαρούμενο, μόνη και να τον αγαπάω. Θέλησα και έμαθα. Κανείς δεν μου το έμαθε. Σε κανένα διαγώνισμα δεν είδα ερώτηση ‘Πως θα έκανες ευτυχισμένο τον άνθρωπο σου;’. Μόνη αναρωτήθηκα και μόνη έδωσα τις απαντήσεις στα λόγια αλλά και στις πράξεις.

Κανένας καθηγητής δε μου είπε ‘Ποτέ να μην απλώσεις χέρι στον σύντροφό σου’. Κανένας δε μου είπε ότι δεν είναι ωραίο να τον υποτιμάς. Κανένας δε με συμβούλεψε να συζητάω για όποια διαφωνία προέκυπτε. Μόνη το αναζητούσα. Κανένας δε μου είπε να έχω μάτια μόνο για εκείνον. Είχα τα μάτια μου μόνο σε εκείνον από δική μου επιλογή νιώθοντας ότι αυτό είναι το σωστό. Σε κανένα τεστ δεν έγραφε στο τέλος «Μην τον κοροϊδέψεις». Έκλεινε το τεστ μόνο με το «Καλή επιτυχία» σα να μου έλεγε το ίδιο το τεστ αν θες να βρεις το δρόμο σου ψάξτον και ο Θεός μαζί σου.

Είδα τον δρόμο και τον ακολούθησα. Συνάντησα τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, τις αδερφές μου, τους φίλους μου, τους συνεργάτες μου, τα ‘αφεντικά’ μου και τον σύντροφό μου. Δε μου είπε κανείς στο Πανεπιστήμιο, ούτε καν στο σχολείο, τι πρέπει να κάνω για να τους δείχνω ότι τους θαυμάζω, ότι τους αγαπάω και ότι θα τους έχω στην γροθιά μου για όσο ζω.

Έβαλα στη ζωή μου το Θεό και Εκείνος μου άνοιξε τα μάτια και φώτισε το δρόμο αυτό.

Δε μου έμαθαν σε καμία σχολή ότι είναι απαραίτητο να δίνω χρόνο στο παιδί μου, να είμαι δίπλα του, να το στηρίζω και να του συζητάω. Μέχρι και το εξώφυλλο του ανθολογίου απεικόνιζε παιδιά να πετάνε χαρταετό γενικά και αόριστα, χωρίς να ξέρουμε αν είμαι κι εγώ εκεί.

Είχε φίλους, λογικά, και ο καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο αλλά ποτέ δε μου έδωσε μια συμβουλή. Μου έδωσε το βιβλίο της Ανατομίας και είπε μάθε ποιος μυς δουλεύει στην κίνηση της κάμψης του γονάτου, κτλ. Δεν ήξερα, όμως, πως πίσω από κάθε κίνηση κρύβεται ο εγκέφαλος. Μόνη έμαθα ότι ο εγκέφαλός μας θέλει την πιο δυνατή προπόνηση, την πιο σκληρή και την πιο εξατομικευμένη.

Δύσκολα προσαρμόζεται και δύσκολα υπακούει.

Μόνη τον ‘τσίγκλησα’, τον ταρακούνησα, τον κούρασα και τον μόρφωσα. Τον μόρφωσα και τον συμμόρφωσα στη ζωή. Στη ζωή του σεβασμού, της εκτίμησης, της αλήθειας και της ανιδιοτελούς αγάπης.
Εσύ δε σπούδασες αλλά εγώ μορφώθηκα. Εγώ σπούδασα, αλλά εσύ δε μορφώθηκες.
Σε κανένα πίνακα περιεχομένου δεν έδινε σελίδα με τρόπους συμπεριφοράς στον πλησίον σου και καμιά σελίδα δεν έκανε αναφορά στο ‘Πως θα βρεις το μέσα σου’.

Έγραψα το δικό μου βιβλίο με πίνακα περιεχομένου:

«Πως θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος σε όλους τους τομείς» – Σελίδα 1- άπειρο.

Έβαλα πρωτοσέλιδο τη φωτογραφία από το αλφαβητάρι, το αγοράκι αγκαλιά με το κοριτσάκι. Έτσι και εγώ ‘αγκάλιασα’ το αγοράκι, ‘αγκάλιασα’ το κοριτσάκι, ‘αγκάλιασα’ τον άντρα, ‘αγκάλιασα’ τη γυναίκα εκεί έξω σε κάθε βήμα της ζωής μου.

Γιατί και εγώ δεν σπούδασα, αλλά μορφώθηκα!


walking-pictures.jpg

28 Μαρτίου, 2024

Το #stepschallenge, μια ετήσια διοργάνωση μίας εβδομάδας, ξεκίνησε πριν από 4 χρόνια.

Στόχος

είναι η σωματική και κοινωνική κινητοποίηση του κόσμου

Σκοπός

είναι η συγκέντρωση χρημάτων για την υποστήριξη παιδιών που έχουν βιώσει κακοποίηση.

Πάρτε μέρος στο #stepschallenge2024, κάνοντας όσο περισσότερα βήματα μπορείτε για έναν καλό σκοπό.

 

Οι εγγραφές λήγουν την Κυριακή 31 Μαρτίου 2024.

Διαβάστε όλη την ιστορία στο monopoli.gr


word-image-11.jpeg

8 Μαρτίου, 2024

Είμαι γυναίκα. Δύσκολος ρόλος.

Ξέρεις γιατί;

Όχι γιατί σε ανταγωνίζομαι και θέλω να νιώθω ότι εγώ περνάω κάτι πιο δύσκολο από σένα αλλά περνάω κάτι διαφορετικό από σένα.
Εγώ δεν έχω μόνο το άρωμα που πρέπει να αγοράσω το μήνα. Θα χρειαστεί να βάψω τα νύχια μου για να «τραβήξω» το βλέμμα σου και να με εντάξεις στο σύνολο των «ωραίων» γυναικών.
Πρέπει οπωσδήποτε να βρω χρόνο 4 ώρες το μήνα για ραντεβού στο κομμωτήριο. Μεγαλώνω γαρ και δε θέλω να φαίνεται από την κεφαλή μου. Να τα βάψω, να τα φτιάξω, να γεμίσω αυτοπεποίθηση να μπορώ να βγω σε ραντεβού μαζί σου και να μπορείς να με «δείχνεις» στους φίλους σου με καμάρι.
Ευτυχώς, αυτό το μήνα γιόρταζα και μου πήρες δώρο άρωμα γιατί… τα έξοδα πολλά! Να πάρω καινούργια ρούχα, να δείχνω διαφορετική. Γιατί σε εμάς δεν αρκεί ένα τζιν και δέκα πουκάμισα. Να βρεις και φόρεμα, να βάλεις και φούστα, να πάρεις και παντελόνι, να βάλεις και γόβα και να αποκτήσεις και στυλ.
Τόσα πολλά που φαίνονται τίποτα. Τόσα πολλά που φαίνονται τίποτα διότι ποτέ δε στα είπα. Τόσα πολλά που φαίνονται τίποτα διότι τα θεώρησες δεδομένα. Τόσα πολλά που φαίνονται τίποτα αλλά αγνόησες τη γυναίκα που δεν τα είχε. Τόσα πολλά που οφείλεις να τα δεις και να τα αναγνωρίζεις στη γυναίκα.
Ωραία τα σκουλαρίκια, ωραία τα κοσμήματα. Βρήκα χρόνο να πεταχτώ να πάρω μερικά. Χρειάστηκε χρόνος και χρήμα. Τίποτα άλλο. Έτσι σκέφτηκες. Ότι είναι απλό. Για βάλτα στο «λογαριασμό». Δεν πήρα αύξηση. Χρειάστηκε απλά να βάλω προτεραιότητες. Προτεραιότητα μου ήταν να σε κρατήσω δίπλα μου.
Ξέρω δε με θες με πολλά πολλά. Ξέρω δε με θες βαμμένη αλλά όταν με βλέπεις με όλα αυτά μένεις με το στόμα ανοιχτό. Πως να μη θέλω να σε εντυπωσιάσω μετά! Πως να μη θέλω να βρω χρόνο για όλα αυτά! Πως να μη θέλω να βρω χρήματα για όλα αυτά! Είδες; Εγώ βρήκα.
Βρες και εσύ λίγο χρόνο να τα σκεφτείς.
Εκεί, κάπου ανάμεσα στη δουλειά σου.

Ξέρω είναι δύσκολο . Ξέρεις γιατί το ξέρω; Γιατί δουλεύω κι εγώ.

Εργαζόμενη γυναίκα γαρ. Όλα τα ξέρω και όλα στα αναγνωρίζω. Αναγνώρισε τα μου κι εσύ. Στο ζητάω σα χάρη όπως το παιδί στο γονέα. Ξέρω πως είναι γιατί έχω και παιδί.

Γυναίκα, μητέρα, εργαζόμενη, σύντροφος, φίλη και ό,τι «απαιτήσει» η ζωή!

Αυτό είμαι.

Αν είσαι άντρας και με ακούς, μάθε πως είμαι γυναίκα και θέλω να μου το αναγνωρίζεις!

Να το σέβεσαι σε κάθε στιγμή της ζωής μας! Να σέβεσαι το σώμα και την ψυχή μου! Είναι και άλλα, αλλά εσύ ξεκίνα με αυτά! Στο ζητάω σα χάρη !


istockphoto-98344987-170667a.jpg

1 Φεβρουαρίου, 2024

25 χρόνια η ζωή μου στα γήπεδα. Από μικρό παιδί. Σαν αυτών των παιδιών που βλέπω τώρα όντας προπονήτρια.

«Δεν ακούς, Γιάννη, τι σου λέω; Τρέξε μια στροφή για να μάθεις».

Να μάθει τι ακριβώς; Πως είναι να τρέχεις μια στροφή; Πως είναι να τρέχεις μόνος σου μια στροφή; Πως είναι να τρέχεις μια στροφή ως τιμωρία; Πως είναι να τρέχεις μια στροφή ως τιμωρία για να μάθεις;

Για να μάθεις τι; Να «ακούς»;

Λυπάμαι ναι. Γιατί εμείς λεγόμαστε παιδαγωγοί. Παιδαγωγοί που θα έπρεπε να μπορούμε να έχουμε υπομονή για να εκπαιδεύσουμε. Να δείξουμε εμείς οι ίδιοι παιδεία στα παιδιά, μα πρώτα απ’ όλα στους ίδιους μας τους εαυτούς

Αναρωτηθήκαμε ποτέ αν έμαθε τελικά ο Γιάννης; Αν ναι τι ήταν αυτό που έμαθε μετά από μια στροφή για τιμωρία;
Τον ρωτήσαμε κάτι; «Σκέφτηκες το λάθος σου ενώ έτρεχες, Γιάννη;» Ή μήπως σκεφτόταν όλη την ώρα «Τι έκανα λάθος και με τιμώρησε;»

Εγώ που έδωσα αυτήν την εντολή δε γνωρίζω την απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα. Θα πάω σπίτι μου και αύριο πάλι στη δουλειά μου. Διότι μου έμαθαν μέχρι εκεί. Να δουλεύω για να βγάζω τα προς το ζειν. Αυτός ήταν ο πρωταρχικός μου στόχος. Να επιβιώσω.
Οι άλλοι; Που κρέμονται από τα χείλη μου και λέγονται παιδιά; Τι απέγιναν;

Μεγάλωσαν και πήγαν στον επόμενο, θεωρώντας ότι αυτό είναι το καλό. Αυτό είναι το σωστό για ένα παιδί. Η τιμωρία για να μάθει. Να μάθει κάτι που δεν ξέρει και το ίδιο τι.

Και μεγάλωσε και έκανε οικογένεια και πάλι το ίδιο. Από γενιά σε γενιά. Κανείς δεν έκοψε την αλυσίδα.

Γιατί είναι δύσκολο να συζητήσεις στο παιδί. Μα για να συζητήσεις πρέπει να ξέρεις να του πεις κάτι. Ξέρεις τι; Αν ήξερες θα το έκανες διότι έχουμε από τη φύση μας την τάση όταν ξέρουμε κάτι να το δείχνουμε στους άλλους και να υπερηφανευόμαστε γι’ αυτό.

Μάθε εσύ, δίδαξε και κράτα το για σένα. Να είσαι σίγουρος ότι το θετικό αντίκτυπο αυτού θα το ζήσεις και εσύ.
Αυτό είναι η κοινωνία.

«Γιάννη την επόμενη φορά που θα είσαι ανυπάκουος, έλα μαζί μου να συζητήσεις. Θα σε ακούσω και θα μάθεις κι εσύ να κανείς το ίδιο. Αν σε πειράξει κάποιος, εγώ είμαι εδώ για σένα. Θα σε προστατεύσω γιατί αυτός είναι ο ρόλος μου. Και ξέρεις κάτι; Γιάννη σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό. Μου δίνεις ρόλο στη ζωή γιατί δεν είχα».


DSC_6196-1280x853.jpg

11 Μαΐου, 2023

Η γυμνάστρια Ελευθερία Ζαπαντιώτη, που κακοποιήθηκε από τον προπονητή της σε ηλικία 12 ετών, μιλά για τις πληγές που μένουν ανοιχτές και απευθύνει έκκληση σε όσα παιδιά έχουν βρεθεί στην ίδια θέση με εκείνη, να μιλήσουν.

Του Κωνσταντίνου Νικολόπουλου

«Αισθανόμουν τα χείλη μου σφραγισμένα, και την ψυχή μου να καίγεται  από τον πόνο, επειδή όμως δεν άντεχα αυτόν τον πόνο αποφάσισα να ξεσφραγίσω τα χείλη μου για να μην καεί τελείως η ψυχή μου. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, ποτέ δεν ξεπερνιέται κάτι τέτοιο.  Είναι εκεί και παλεύεις με αυτό συνέχεια…»

«Ήταν σαν να μου κοίμισε τον εγκέφαλο. Δεν ξέρω τι έγινε. Ήταν ένας άνθρωπος που εμπιστεύτηκα και αυτός το εκμεταλλεύτηκε. Ήμουν παιδί, αντιδρούσα σε κάθε κίνηση.»

«Η μεγαλύτερη δικαίωση για μένα ήταν όταν βγήκα από την αίθουσα του Δικαστηρίου και κάποιος φώναξε “απέδειξες ότι υπάρχει δικαιοσύνη”.»

Διαβάστε όλο το άρθρο στο real.gr


zapele-1280x1505.jpg

8 Μαρτίου, 2023
Αλλιώς ονειρευόμουν τη ζωή μου όταν ήμουν μικρή και αλλιώς την ονειρεύτηκα όταν κατάλαβα ότι πρέπει να ζήσω.

Ήμουν κορίτσι όταν «βρέθηκα» στα χέρια ενός άντρα … αλλά όχι για καλό! Το χρησιμοποίησε. Κορίτσι που ήθελε να γίνει γυναίκα! Δυστυχώς, έμαθε με λάθος τρόπο. Αυτόν της κακοποίησης. Σεξουαλικη κακοποίηση ανήλικου κοριτσιού.

Και το ανήλικο κορίτσι μεγάλωσε και έγινε γυναίκα. Ήθελε να γίνει γυναίκα. Η γυναίκα που ονειρεύτηκε όταν θέλησε να ζήσει κανονικά. Χωρίς κατάλοιπα του παρελθόντος. «Θέλω να γίνω η Ελευθερία που ονειρεύομαι» είπε στον ψυχαναλυτή της την πρώτη μέρα ψυχανάλυσης.

Τα κατάφερε. «Σε γνώρισα κοριτσάκι και έχεις γίνει γυναίκα» είπε μια φίλη της όταν είδε την Ελευθερία να μεταμορφώνεται.
Εγώ είμαι αυτή. Αυτή η γυναίκα που ήθελα. Να είμαι ήρεμη. Να εμπιστεύομαι τους άλλους. Να εμπιστεύομαι τους άντρες. Ναι, δεν είναι όλοι κακοποιητές.
Υπάρχουν και αυτοί που ξέρουν τι σημαίνει γυναίκα και ξέρουν πως να τις προστατεύουν.

Σταμάτησα να τρώω τα νύχια μου. Ήταν καιρός να αρχίσω να τα βάφω, όπως κάνουν οι γυναίκες.
Πήγα κομμωτήριο και είπα «κάντε ο,τι καταλαβαίνετε» ώστε να μπορώ να τα αφήνω κάτω ελεύθερα. Να μπορώ να δείχνω τη θηλυκότητα μέσα από τα μαλλιά μου.
Άρχισα να φοράω κολάν και εκτός γηπέδου, χωρίς να φοβάμαι ότι αυτό θα είναι εις βάρος μου.
Έκανα φίλους και τους έφερα πιο κοντά μου, γιατί δεν είχα κάποιο μυστικό, όπως τότε που μου έλεγε αυτός «θα είναι το μυστικό μας».

Η γυναίκα που ήθελα να γίνω. Η σωστή στην οικογένειά της. Η σωστή στη δουλειά της. Η σωστή στους φίλους της. Η σωστή στη ζωή της.

Με σεβασμό, κατανόηση και εκτίμηση προς τη ζωή! Αυτή τη γεμάτη θηλυκότητα έννοια που καλούμαστε να χαρούμε!
Γιατί η «ζωή» είναι δική μου και εγώ θέλησα να τη βάλω «ψηλά», πάνω από όλους και όλα, στη θέση που της αξίζει! Έκανα τα πάντα για αυτήν. Γιατί η «ζωή» ανήκει σε μένα και θέλω να την προστατεύσω! Γιατί η ζωή ανήκει σε μας και εμείς την πάμε όπου θέλουμε.

Αν είσαι άντρας «αγκάλιασέ» την.
Αν είσαι γυναίκα, να παραμείνεις γυναίκα και να το γιορτάζεις!

Με ένα #post απ’τα παλιά:
Δε συνηθίζω να γιορτάζω τις «ημέρες», αλλά τη σημερινή θα ήθελα να την ξεχωρίσω. ΓΥΝΑΙΚΑ. Γεννιέσαι μωρό, κορίτσι, μεγαλώνεις και γίνεσαι γυναίκα! Ον που το χαρακτηρίζει η γυναικεία πλευρά, η θηλυκότητα.
Και ήμουν κορίτσι και έγινα γυναίκα. Και φορούσα φούστα και φόρεσα παντελόνι. Και φορούσα μακρύ φόρεμα και φόρεσα κοντό. Και χαλάρωσα τη θέση του σώματός μου και φάνηκα «άνετη». Και φόρεσα γυαλί και απέκτησα «στυλ». Και έβαψα νύχι και έγινα «πιο γυναίκα». Και μάκρυνα το μαλλί και ένιωσα σέξυ, αλλά το έκοψα και έγινα σέξυ. Και φόρεσα γόβα και χάρηκα και γω. Και άρεσα στους άντρες και χάρηκαν και αυτοί. Γυναίκα!!! Ναι είμαι. Αλλά πότε έγινα; Γυναίκα!!! Ναι είμαι. Αλλά πότε ένιωσα; Γυναίκα!!! Ναι είμαι. Αλλά πότε το είπα. Γυναίκα!!! Ναι είμαι. Αλλά πότε το έδειξα…………!!!!!!!!!!!!

Χρόνια γεμάτα θηλυκότητα σε σένα, γυναίκα!

Elytheria-pateras-1280x1211.jpg

4 Μαρτίου, 2023
Σήμερα θα γιόρταζες…

15 χρόνια πριν… στα 48 σου!

Μα πως βιάστηκες έτσι; Ποτέ δεν κατάλαβα… Δύσκολη η ζωή! Σε θυμάμαι να έρχεσαι στο γήπεδο να μας βλέπεις στην προπόνηση. Ήθελες τόσο πολύ να μας βλέπεις να κερδίζουμε.
Ποτέ δε θα ξεχάσω και θα έχω να το λέω που βλέπαμε αγώνες στην τηλεόραση και σου έλεγα «θα με αφήνεις κ μένα να φοράω κοντά κολαν» και η απάντησή σου ήταν «φτάσε κι εσυ εκεί και όλα θα τα φορέσεις».
Πφφφφ μου έβαζες κ στοίχημα ότι αν σταματήσω να μιλάω για δέκα λεπτά, θα μου δώσεις χρήματα. Χρήματα που ήξερα πόσο δύσκολα έβγαιναν για σένα!
Ιστορίες… η ζωή μας!

…και αφού έχανα το στοίχημα, ώρες ατέλειωτες συζητήσεις και πάλι συζητήσεις! Σου άρεσε η υπομονή μου!

Αχ και να σ’ είχα εδώ! Πόσες φορές το σκέφτηκα! Να σε έχω δίπλα μου στις δύσκολες στιγμές. Να σε δω να χαίρεσαι με τη χαρά μου και να με συμβουλεύεις για το μετά. Ήθελα πολύ να σε γνωρίσει η Ελευθερία. Έτσι όπως είναι τώρα. Η Ελευθερία του τώρα. Να μην κάνει υπομονή συζητώντας μαζί σου, αλλά να ζητάει να συζητάει μαζί σου.

Πατέρα! Δύσκολος ο ρόλος σου… που κανείς δε σε δίδαξε!


Δύσκολη η ζωή… που δεν πρόλαβες να ζήσεις!

giero-saaski-HPus1oCcOdk-unsplash-1280x960.jpg

21 Φεβρουαρίου, 2023

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι ποδοσφαιριστές και όλοι αυτοί που παίζουν ποδόσφαιρο σε κάποιο χώρο, όταν τους φεύγει η μπάλα εκτός γηπέδου, ζητάνε από κάποιον περαστικό να τους την δώσει.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δυσκολεύονται να κυνηγήσουν τη μπάλα εκτός γηπέδου, όταν η μπάλα είναι ο αποκλειστικός τους στόχος μέσα στο γήπεδο.

Σου ‘χει τύχει και σένα; Να περπατάς ή να τρέχεις σε ένα γήπεδο και να φεύγει η μπάλα από κάποιους που παίζουν ποδόσφαιρο. Να σου φωνάζουν «εεεε μπάλα», απαιτώντας με το ύφος τους να τους την δώσεις. Αν τη δώσεις, έχει καλώς. Από την άλλη, αν συνεχίσεις να κάνεις αυτό που έκανες και την αγνοήσεις, την έβαψες. Η απογοήτευση στο πρόσωπό τους άμεση.

Όχι, λοιπόν, δε θα μπορέσω να σου δώσω τη μπάλα. Δυστυχώς, για σένα, θα συνεχίσω το δικό μου στόχο. Θα συνεχίσω να τρέχω, θα συνεχίσω να περπατάω. Εσύ φρόντισε να εστιάσεις παραπάνω την επόμενη φορά στο στόχο σου, τη μπάλα.
Ίσως, με αυτόν τον τρόπο καταφέρεις περισσότερα σε αυτό που για σένα είναι χόμπι ή επάγγελμα. Ίσως, γίνεις καλύτερος με το να μη περιμένεις από άλλους να κάνουν αυτό που θα ήθελες εσύ για σένα.

Δες το στόχο (τη μπάλα) και πήγαινε προς αυτόν (στη μπάλα).
Κυνήγησε μόνος σου το ‘στόχο’ σου και θα δεις πως θα βγεις κερδισμένος.

Γιατί σκέψου πως είναι να ‘κλωτσήσει’ κάποιος άλλος το δικό σου ‘στόχο’!