Κάπως τυχαία βρέθηκα δηλωμένη στο μαραθώνιο του Βερολίνου. Η άποψη που είχα πάντα ήταν και παραμένει ίδια. Τον μαραθώνιο καλό είναι να τον κάνεις 1-2 φορές στη ζωή σου. Αν ανήκεις και εσύ στην κατηγορία που είμαι κι εγώ, εύχομαι να συμφωνήσεις.
Δεν είμαι, πλέον, πρωταθλήτρια, δεν κάνω πρωταθλητισμό. Είμαι πρωταγωνίστρια μιας έντονης καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας γεμάτης απαιτήσεις. (Που να είχα και παιδιά). Για να τρέξεις έναν τέτοιο αγώνα και να είσαι καλά προετοιμασμένος, χρειάζεται χρόνο. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να κάνεις για να σταθείς άξια στη γραμμή της εκκίνησης αλλά και του τερματισμού. Να είσαι υγιής, να το ολοκληρώσεις χωρίς προβλήματα και να είσαι άνετος και χαρούμενος.
Κάπως έτσι, λοιπόν, κατέληξα στη συγκεκριμένη άποψη. Μπορείς να τρέχεις αγώνες και σε πιο μικρές αποστάσεις και να απολαμβάνεις και πάλι αυτό που σου αρέσει.
Δέκα προπονήσεις κατάφερα να κάνω πιο εξειδικευμένες έχοντας αυτόν τον «με το ζόρυ» στόχο. 2-3 πιο μεγάλα συνεχόμενα και 5-6 πιο μικρά. Αν ανήκεις στην κατηγορία των μαραθωνοδρόμων θα γνωρίζεις ότι χρειάζεται να κάνεις και διαλειμματικές προπονήσεις, προπόνηση ενδυνάμωσης εξειδικευμένη, προπόνηση ευλυγισίας και να ακολουθείς και κάποιο πιο προσαρμοσμένο πρόγραμμα διατροφής.
Εγώ συνέχισα τη ζωή που έκανα.
Έφαγα πολλά παραπάνω μακαρόνια την τελευταία εβδομάδα, αλλά δεν είπα όχι στο γλυκάκι που μου έφεραν μπροστά μου σε ένα event που πήγα μια μέρα πριν τον αγώνα. Πέρασα πολύ όμορφα, κοιμήθηκα λίγο πιο νωρίς (είχα κάνει 30.000 βήματα αλωνίζοντας το Βερολίνο μια μέρα πριν) αναγκαστικά αφού είχα ξεποδαριαστεί που λένε και στο χωριό μου.
Είχα μεγάλη χαρά, καθόλου άγχος. Βρέθηκα στην εκκίνηση, παγωμένη από το κρύο με τα ρούχα του αγώνα.
Χορός, μουσική, φωνές, γιορτή.
Σοφιάννα και Μάριος δίπλα μου προσπαθώντας να με πείσουν στα πρώτα χιλιόμετρα ότι τι ωραία θα δούμε όλο το Βερολίνο.
Το μόνο που κατάφερα να δω πέρα από την άσφαλτο είναι ένα βενζινάδικο που σήκωσα τυχαία το κεφάλι (ναι έχουν πιο φθηνή βενζίνη, οι σκέψεις της στιγμής). Μια κοπέλα να κρατάει ένα πανό που έγραφε ότι «your running life is better than my dating life”. Την καημένη βγήκε να πει τον πόνο της. Πολλά άτομα με χαρτόνια που έγραφαν «tap for kudos” και άλλα «tap for power up”. Φωνές, ενθουσιασμός, χαμός αλλά οι σκέψεις τελείωναν.
Άντε πάλι από την αρχή. Ζιγκ ζαγκ να προσπεράσεις όποιον σταμάταγε ξαφνικά μπροστά σου χωρίς καμία προειδοποίηση. Αγκωνιές, μπουνιές καθώς πολλοί ήταν αυτοί που άλλαζαν ξαφνικά κατεύθυνση και φυσικά πάλι χωρίς προειδοποίηση.
Ελπίζω να μην έχουν δίπλωμα αυτοκινήτου, ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή.
Εγώ εκεί προσπαθώντας να μπω στη λίστα των 53.000 συμμετεχόντων που θα περνούσαν τη γραμμή του τερματισμού.
42.195 μέτρα προσπαθώντας να βρω συνεχώς κάτι να σκέφτομαι.
«Ελεφάντα» φώναζε ο ένας, «Ελεφαντά» ο άλλος καθώς έβλεπε το “Eleftheria” γραμμένο στο νούμερό μου, αλλά από τη μεγάλη ταχυτητά μου (μη γελάς) προφανώς δεν προλάβαινε να διαβάσει σωστά το όνομά μου για να με ενθαρρύνει.
Ευτυχώς δεν είπε κανείς Ελέφαντα αλλά και να το έλεγε μόνη θα γελούσα, αφού δε θα το καταλάβαινε.
Έρχεται και ο πρώτος σταθμός τροφοδοσίας. Εγώ τίποτα μαζί μου. Ποτέ δεν έκανα «εξάσκηση» στις δέκα αυτές προπονήσεις για το τι τζελ να πάρω στον αγώνα. Δεν πήρα ποτέ. Θα ρισκάρω με τα μακαρόνια, σκέφτηκα. Άλλωστε δε με ένοιαζε ο χρόνος. Δεν ήθελα να πιεστώ.
Το καταλάβαινες από μακρυά ότι φτάνεις στο σταθμό. Σε κάθε σταθμό άκουγες ένα σύνολο άπειρων παπουτσιών να κολλάνε και να ξεκολλάνε στην άσφαλτο, από τα τζελάκια. Κρατς κρουτς για ένα χιλιόμετρο μέχρι να έρθει ο επόμενος.
Νερό και τσάι εγώ και ένιωθα κυρία. Αν έδιναν σε μπουκαλάκι, βέβαια, το νερό θα ήμουν πιο κυρία καθώς το μισό έμπαινε από τη μύτη.
Πήρα τα πάνω μου, ανέβασα ρυθμό, ήμουν παρά πολύ άνετη. Καθόλου κούραση. Μετρούσα χρόνο, υπολόγιζα το επόμενο χιλιόμετρο και κοιτούσα το ρολόι μόνο κάθε χίλια μέτρα. Άλλες 35 δονήσεις θα υποστείς από το ρολόι σου. Άλλες 34,… άλλες 20,… άλλες 10,… μέχρι να τερματίσω.
Ευτυχώς πέρασαν αρκετά χιλιόμετρα με άνεση σε ρυθμό και χωρίς ενοχλήσεις.
Κάπου στο 20 είδα τον Τσαγκάρη (τον πρόεδρο του Αθλητικού Σωματείου Αγίας Παρασκευής) χάζευε στο κινητό και δεν πρόλαβε να με βγάλει καλή φωτογραφία. Τι κρίμα. Κάπου πιο κάτω είδα έναν να τρέχει με ανανά στο κεφάλι προσέχοντας να μη του πέσει. Φωνές, χαμός, γιορτή μέχρι που άρχισαν τα οστά να ενοχλούν και να παραπονιούνται. Το φυσιολογικό, όμως. Αυτό το φυσιολογικό για αυτούς που τρέχουν τόσα μέτρα. Νομίζοντας ότι πάω πιο γρήγορα, ερχόταν η επόμενη δόνηση στο ρολόι να με προσγειώσει. 30 χιλιόμετρα, 35 και η Ελευθερία μια χαρά. Ποζάροντας με χαμόγελο στις φωτό.
Και φτάνω στο 41 να έρθει η δυνατή, η πρώτη η καλή σκέψη «πρόσεχε μη τερματισεις μπουσουλώντας». Εκεί ένιωσα ότι πεινάω, ότι θέλω βενζίνη αλλά το φθηνό το βενζινάδικο το είχα περάσει χιλιόμετρα πριν. 🤦♀️
Τελευταίο χιλιόμετρο το πιο αργό του αγώνα. Eleftheria gooo, φλας, παλαμάκια, χαμός, πύλη Βρανδεμβούργου επιτέλους και γραμμή τερματισμού.
Τα κατάφερα, μετάλλιο, πόντσο, φωτογραφίες και 3 σακούλες φαγητό να φύγει η πείνα.
Αυτό ήταν όλο. 3 μέρες μετά μπορώ και περπατάω κανονικά χωρίς πόνους, μόνο μικροενοχλήσεις που είχα και πριν από κούραση καθημερινότητας. Τι ωραία, η καθημερινότητα συνεχίζεται γιατί η ζωή συνεχίζεται!
Έχοντας αυτή την εμπειρία στο ιστορικό μου, συνεχίζω να έχω την ίδια άποψη, παρότι πήρα πολλά μπράβο και «ανέβηκα» ίσως στα μάτια κάποιων.
Έχασα δυο νύχια από τα δάχτυλα των ποδιών σε μια προπόνηση μεγάλης απόστασης αλλά κέρδισα εμένα. Έκανα πολύ καλή επίδοση για το χρόνο που αφιέρωσα αλλά δηλώνω χαρούμενη που συνεχίζω υγιής τη fitness καθημερινότητά μου.
Ευχαριστώ τη FILA που είναι χορηγός μου στα ρούχα, τη SAUCONY για τα παπούτσια που είναι καταπληκτικά και δεν είχα κανένα θέμα στον αγώνα καθώς και για τις κάλτσες και τη ζώνη που όπως γνωρίζουν οι δρομείς τα περισσότερα από αυτά παίζουν καθοριστικό ρόλο στην απόδοσή τους.
Ευχαριστώ τη SANTA RUNNING TEAM καθώς μέσω της ομάδας αυτής κατάφερα να πραγματοποιήσω αυτή την «κατά τύχη» συμμετοχή μου στο Μαραθώνιο του Βερολίνου καθώς όπως γνωρίζουν πολλοί η συμμετοχή σε έναν τέτοιον αγώνα δεν είναι καθόλου εύκολη.
Σας αφήνω, πάω να «τρέξω» 10-12 ώρες δουλειάς, να τρέξω 40’-45’, να γυμναστώ 30’ , να φάω και να κοιμηθώ
γιατί
MY DAILY RUNNING LIFE IS BETTER THAN MY MARATHON RUNNING LIFE!