#zapelelife Αρχεία - Ελευθερία Ζαπαντιώτη

Δε μπορούσα με τίποτα να καταλάβω για ποιο λόγο δεν ακούγεται η φωνή μου. Η φωνή μου που σου ζητούσε να με καταλάβεις. Να καταλάβεις ότι με έχεις στο περιθώριο και το μόνο που σε νοιάζει είναι ο εαυτός σου.

Ναι, φαινόταν πως ήθελες να καλύψεις ανάγκες του εαυτού σου μη βάζοντας και μένα στο παιχνίδι μαζί σου, στο παιχνίδι που λέγεται ζωή.
Σύντροφός σου και σε ένοιαζε το ‘εγώ’ σου και όχι το ‘εμείς’. Δε μπορούσα με τίποτα να καταλάβω γιατί με βάζεις στο περιθώριο εμένα. Εμένα που σου στεκόμουν σε κάθε στιγμή.
Δε μπορούσα να το καταλάβω και έψαχνα απεγνωσμένα εξήγηση. Εξήγηση που δεν πήρα ποτέ γιατί δεν υπήρχαν περιθώρια να πάρω κάτι άλλο από αδιαφορία και μη κατανόηση.
Μάχη με μένα εγώ, μάχη και με σένα.

‘ Θέλω να με ακούσεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν ακούς ότι η συμπεριφορά σου με στενοχωρεί. Θέλω να μιλήσουμε. Είμαστε μαζί και σε θέλω δίπλα μου σε κάθε δυσκολία’.
‘Είσαι τρελή’ ήμουν για σένα.

Βάζοντας και πάλι το ‘εμείς’ στο περιθώριο.
Αδιαφορία και νεύρα. Νεύρα χωρίς τελειωμό.
Για να με τρομοκρατήσεις, να με φοβίσεις, να νιώσεις κυρίαρχος, να νιώσεις πιο δυνατός.

Εικόνες, νύχτα, νεύρα, φωνές, κλάμα. Δικό μου κλάμα, ναι. Κλάμα φόβου, στενοχώριας, απελπισίας και ανικανότητας. Ανικανότητας να δω ποιος είσαι. Ανικανότητας να δω ότι είσαι ανίκανος να είσαι δίπλα μου. Δε μπορείς να είσαι δίπλα σε καμία γυναίκα. Δεν πρέπει να είσαι με κάποια γυναίκα γιατί είσαι επικίνδυνος.

Γιατί; Δεν έμαθες πως να της φέρεσαι; Δεν πήρες αγάπη; Τι σου έκαναν για να είσαι τόσο ανίκανος; Τι φοβάσαι που σε κάνει να γίνεσαι ο ίδιος τρομακτικός για εκείνες;
Τι σε κάνει να απλώνεις χέρι πάνω της; Κρίμα που δεν έψαξες ποτέ τι σε έκανε να είσαι τόσο κακός προς μια γυναίκα. Είναι το φύλλο ή το έχεις με όλους;
Αναρωτήσου, λοιπόν, τι νιώθεις εκείνη τη στιγμή!
Η κόρη σου, αν ποτέ κάνεις (καλύτερα θα ήταν πριν κάνεις να φτιάξεις εσένα πρώτα) θα πονέσει πολύ από έναν τέτοιο άντρα σαν εσένα.
Θα πονέσει όταν την απειλήσει ο σύντροφός της ότι θα της αφαιρέσει τη ζωή. Θα πονέσει όταν την εκβιάσει. Θα πονέσει όταν την χτυπήσει, θα πονέσει και όταν θα θέλει να τα πει σε σένα αλλά θα της είναι δύσκολο.

Δεν κάνεις κακό μόνο σε σένα. Κάνεις σε όλους.
Ειδικά σε εκείνη εκείνο το βράδυ…
Μη ξανά θυμώσεις μαζί της, σε παρακαλώ! Είστε μαζί. Κάθισε και άκου τι την προβληματίζει. Μη ξανά μιλήσεις άσχημα γιατί μπορεί κι εκείνη αν θέλει να σου μοιάσει αλλά δε θέλει με τίποτα.
Μη ξανά πετάξεις τα πράγματά της κάτω γιατί μπορεί κι εκείνη αν θέλει να γίνει σαν εσένα, αλλά δε θέλει με τίποτα.
Μη ξανά απλώσεις χέρι πάνω της γιατί μπορεί κι εκείνη αν θέλει να γίνει σαν εσένα, αλλά δε θέλει με τίποτα.
Μη την ξανακάνεις να κλαίει γιατί μπορεί κι εκείνη να σε φοβίσει ή να πει κάτι που θα σε πληγώσει, αλλά δε θέλει. Με τίποτα δε θέλει να γίνει σαν εσένα γιατί δεν είσαι εσύ. Είσαι κάποιος άλλος από αυτόν που παρουσίαζες και παρουσιάζεις εκεί έξω.

Τέλος, μη την απειλήσεις ποτέ ξανά για τη ζωή της γιατί έχεις κι εσύ ζωή και στη ζωή ό,τι δίνεις παίρνεις και αντίστροφα!

Πριν 23 χρόνια ξεκίνησαν όλα για μένα…

Αυτά που με καθυστέρησαν στη ζωή. Αυτά που με καθυστέρησαν να γίνω γυναίκα, να συμπεριφέρομαι σα γυναίκα χωρίς να φοβάμαι κάτι. Χωρίς να φοβάμαι μην κακοποιηθώ. Χωρίς να φοβάμαι το οτιδηποτε.
Πριν 2 χρόνια μίλησα, το κατήγγειλα και κέρδισα το δικαστήριο.
Φέτος κέρδισα και το εφετείο καθώς παραιτήθηκε.
Είμαι η Ελευθερία Ζαπαντιώτη, 35 χρονών σήμερα και μπορώ να πω ότι ζω τώρα μια κανονική ζωή, ότι χαίρομαι με τα πιο απλά πράγματα ως γυναίκα. Από το πως θα φορέσω ένα φόρεμα και δε θα φοβάμαι ούτε θα ντρέπομαι γι’ αυτό, μέχρι το πως θα φορέσω σκουλαρίκια και ποια.
Από το πως θα ασχοληθώ με τις δουλειές του σπιτιού μου ως γυναίκα μέχρι το πως θα διαχειρίζομαι τους ανθρώπους και όλες τις ανθρώπινες σχέσεις εκεί έξω.
Με πήγε πολύ πίσω αλλά τα κατάφερα. Δηλώνω χαρούμενη και περήφανη για τον εαυτό μου στο σήμερα.
Μίλησα, το κατήγγειλα, κέρδισα την καταδίκη του προπονητή μου που με κακοποιούσε όντας ανήλικη εγώ και προχωράω τη ζωή μου στο σήμερα.

Σήμερα, 19 Νοεμβρίου, παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης έχω δίπλα μου τη φίλη που μου εκμυστηρεύεται τα πάντα. Ένα κορίτσι, μια γυναίκα που έζησε πολλά αλλά δεν τα κατήγγειλε. Τα λέει σε μένα και συνεχίζει με δύναμη για το μέλλον.

Καλό μου κορίτσι, θέλω να μου πεις αυτό που σου έρχεται πρώτο στο μυαλό σκεπτόμενη τα παιδικά σου χρόνια.

Δυστυχώς οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι περιορισμένες και για χρόνια δεν είχα πρόσβαση σε αυτές μιας και ήταν μπλοκαρισμένες. Μέσω της ψυχοθεραπείας κατάφερα να ανακαλέσω πράγματα και γεγονότα, να τα συνδέσω, να τα αποκρυπτογραφήσω και να βγάλω ένα νόημα. Με λίγα λόγια δεν ανακαλώ με χαρά εκείνα τα χρόνια, με τίποτα δεν θα έλεγα αχ και να ήμουν πάλι παιδί ειδικά οπως τα βίωσα.

Θες να μου πεις τι βίωσες;

Μεγάλωσα σε κλασσική παραδοσιακή οικογένεια, αυστηροί γονείς, με μεγάλο αίσθημα για το τι θα πει ο κόσμος με ελάχιστους συναισθηματισμούς και έχω έναν μεγαλύτερο αδερφό. Όλο το πρόβλημα ξεκινούσε από τον μπαμπά μου ο οποίος είχε εθισμό στις ταινίες αλλά και σε υλικό ερωτικού περιεχομένου. Η μητέρα μου ούσα άμεσα εξαρτημένη από αυτόν σε όλα τα επίπεδα δεν έλεγε τίποτα και το κυριότερο ήταν ότι δεν προστάτεψαν ποτέ τα παιδιά τους. Με αποτέλεσμα, να έχω εκτεθεί άθελά μου σε τρυφερή ηλικία σε τέτοιου είδους περιεχόμενο αλλά και ερωτικές συνευρέσεις των γονιών μου. Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν ο αδερφός μου στην προ εφηβεία θέλησε να πειραματιστεί πάνω μου με αποτέλεσμα να έρχεται το βράδυ στο κρεβάτι μου κακοποιώντας με σεξουαλικά. Απόντες γονείς, μηδέν επικοινωνία και εμπιστοσύνη , καμμία προστασία και όλα αυτά με βύθισαν ακόμα περισσότερο σε απομόνωση και στο πάγωμα που αισθανόμουν για χρόνια.

Το έχεις μοιραστεί με κάποιον άλλον;

Φυσικά και τα μοιράστηκα όλα όταν έφτασαν στο σημείο οι αναμνήσεις να είναι τόσο έντονες και να ξεπηδούν από το πουθενά. Πιέστηκα τόσο που απευθύνθηκα σε ειδικό και με τη βοήθειά της άρχισα να ξετυλίγω το κουβάρι της ζωής μου μέχρι τότε. Να καταλαβαίνω τι μου είχε συμβεί, να με συμπονώ, να κατανοώ τις επιλογές μου αλλά και πως αυτά τα βιώματα καθοδηγούσαν ασυναίσθητα τη ζωή μου σε ένα μεγάλο βαθμό

Τι σε έκανε να μη μιλήσεις ανοιχτά τότε αλλά και τώρα;

Λοιπόν, δεν μίλησα τότε γιατί ο φόβος με είχε παραλύσει. Δεν ξεχώριζα τι είναι σωστό και τι όχι. Τι θεωρείται φυσιολογικό και τι αφύσικο. Ερχόμενο από την οικογένεια δύσκολο να το αμφισβητήσω αλλά βαθιά μέσα μου το ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Επίσης αισθανόμουν ότι δεν θα με πιστέψουν και ότι θα με κατηγορήσουν ότι ευθυνόμουν εγώ και ότι εγώ το προκαλούσα με κάποιο τρόπο. Ήμουν τόσο τρομοκρατημένη τότε για να μιλήσω.

Αισθανόμουν ανέκαθεν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Το αισθανόμουν βαθιά μέσα μου. Ήθελα οπωσδήποτε να μιλήσω για την κακοποίηση που είχα δεχτεί ούσα παιδί και η αρχή έγινε με το να απευθυνθώ σε ειδικό. Ήταν ο φάρος μου σε αυτό το ταξίδι και όταν άρχισα να αισθάνομαι ασφαλής με τον εαυτό μου τα απηύθυνα και στο οικογενειακό μου περιβάλλον. Σε όλους τους εμπλεκόμενους και ήταν τόσο λυτρωτικό, πέταξα ένα βάρος από πάνω μου. Μετά ακολούθησαν οι κοντινοί μου άνθρωποι και με αγκάλιασαν με αγάπη και κατανόηση. Αισθανόμουν τόσο δυνατή. Μίλησα τότε, μιλάω τώρα και θα μιλάω πάντα για να βοηθηθεί οποίος θέλει να ακουσει και να βγει μπροστά!
Καταγγελία σε αστυνομία κλπ δεν έχω κάνει αλλά μέσα μου έχω κάνει κανονικό δικαστήριο.

Πως πιστεύεις ότι σε επηρρεάζει στο σήμερα;

Στο σήμερα όλα αυτα είναι η δύναμή μου, γιατί μέσα από αυτά κατανόησα τι να μην κάνω αλλά και τι να προσέξω με το γιο μου. Να τον μεγαλώνω με αγάπη, να τον αγαπώ βαθιά, να είμαι δίπλα του ουσιαστικά. Να αναπτύξω έναν δίαυλο επικοινωνίας μαζί του και αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Να είμαι στήριγμα για εκείνον και όχι μπαμπούλας, να βάζω όρια με αγάπη αλλά να κάνω χώρο και για εκείνον και τα συναισθήματά του. Να είμαι πιο παρατηρητική και καχύποπτη, να του εξηγω ότι οτιδήποτε τον κάνει να αισθάνεται άβολα είναι οκ να πει ότι δεν του αρέσει, ότι δεν το θέλει. Ότι μπορεί πάντα να μιλήσει και να μην επιδιώκει απλά να είναι αρεστός.

Τι θα έλεγες σε κάποιο παιδί που περνάει κάτι αντίστοιχο;

Σε αυτά τα παιδιά θα έλεγα ότι τα συμπονώ και ότι είμαι δίπλα τους αλλά δεν φτάνει. Χρειάζεται να βρουν τη δύναμη να ζητήσουν βοήθεια και να απομακρυνθούν από οποιοδήποτε νοσηρό περιβάλλον. Να προστατέψουν τον εαυτό τους και την ψυχική τους υγεία. Να απευθυνθούν σε ανθρώπους, σε αρχές και να ζητήσουν βοήθεια. Για ο,τι και να έχει συμβεί δεν ευθύνονται, να πέσουν οι μάσκες και να αποδωθούν οι ευθύνες. Μιλήστε και όλα θα πάρουν το δρόμο τους ακόμα και εάν αισθανόμαστε ότι ειναι κόντρα στην οικογένεια μας. Την οικογένεια δεν την διαλέγουμε δυστυχώς αλλά έχουμε την επιλογή ευτυχώς να πλαισιώσουμε τη ζωή μας με ανθρώπους που θα μας συμπεριφέρονται ισότιμα, με αγάπη και σεβασμό.

Η δική της ιστορία!

‘Χρόνια μας πολλά’ μου είπε όταν με συνάντησε και μου έριξε ένα δυνατό χαμόγελο!

Πριν κάτι μέρες έμαθα ότι σε κάποια ιδιωτικά σχολεία γιορτάζουν τη respect day.
Αναρωτήθηκα αν πρέπει να είναι σε κάποια σχολεία και αν πρέπει να τη γιορτάζουν μία μόνο φορά το χρόνο μια τέτοια μέρα.
Ημέρα σεβασμού ή ημέρες σεβασμού;

Μέσα από τις δράσεις της “Ημέρας Σεβασμού”, τα παιδιά μαθαίνουν να εκτιμούν τη διαφορετικότητα, να σέβονται τους άλλους, το περιβάλλον και τον εαυτό τους. Αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να μαθαίνεται κάθε μέρα; Δε είναι κάτι που πρέπει να μαθαίνεται κ εντός σχολείου και εκτός;
Ωστόσο χάρηκα. Μου άρεσε πολύ και θέλω όλα τα παιδιά και όλα τα σχολεία να το μάθουν.

Ο σεβασμός είναι μια θεμελιώδης ανθρώπινη αξία που υπερβαίνει τα σχολικά πλαίσια. Η καλλιέργειά του συμβάλλει στην ολιστική ανάπτυξη των μαθητών, ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση, την ενσυναίσθηση και τις κοινωνικές τους δεξιότητες.

Η προώθηση του σεβασμού συμβάλλει στη δημιουργία ενός πιο συνεργατικού σχολικού περιβάλλοντος, όπου όλοι οι μαθητές αισθάνονται ασφαλείς και αποδεκτοί.

Τα οφέλη πολλά. Μια τέτοια μέρα, μέσω ομιλιών, μέσω της ζωγραφικής, της άσκησης, της ποίησης, της μουσικής, τα παιδιά μαθαίνουν να αναγνωρίζουν και να εκτιμούν τις δικές τους αξίες αλλά και των άλλων. Μαθαίνουν να μπαίνουν στη θέση του άλλου και να αντιλαμβάνονται πως νιώθει ο συνάνθρωπος.
Δέχονται τις συνέπειες των πράξεών τους και καλούνται να πάρουν αποφάσεις με βάση ηθικές αρχές που διδάσκονται.

Η ‘Ημέρα Σεβασμού’ αποτελεί, για μένα, μια απίστευτα σημαντική πρωτοβουλία που συμβάλλει στην ολοκληρωμένη ανάπτυξη των μαθητών και στην δημιουργία ενός πιο αρμονικού σχολικού και εξωσχολικού περιβάλλοντος.

Τα παιδιά έχουν ανάγκη να τους μάθουμε πως να σεβόμαστε την αδυναμία ενός συμμαθητή μας και τη ‘δύναμη’ ενός άλλου. Έχουν ανάγκη να τους μάθουμε τη διαφορετικότητα των επαγγελμάτων. Έχουν ανάγκη να τους μάθουμε το σεβασμό στον άλλον. Έχουν ανάγκη να τους μάθουμε το σεβασμό στον εαυτό μας.
Γιατί ο κάθε εαυτός είναι η κοινωνία. Ο κάθε εαυτός είμαστε ‘εμείς’ !!!

Κάπως τυχαία βρέθηκα δηλωμένη στο μαραθώνιο του Βερολίνου. Η άποψη που είχα πάντα ήταν και παραμένει ίδια. Τον μαραθώνιο καλό είναι να τον κάνεις 1-2 φορές στη ζωή σου. Αν ανήκεις και εσύ στην κατηγορία που είμαι κι εγώ, εύχομαι να συμφωνήσεις.

Δεν είμαι, πλέον, πρωταθλήτρια, δεν κάνω πρωταθλητισμό. Είμαι πρωταγωνίστρια μιας έντονης καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας γεμάτης απαιτήσεις. (Που να είχα και παιδιά). Για να τρέξεις έναν τέτοιο αγώνα και να είσαι καλά προετοιμασμένος, χρειάζεται χρόνο. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να κάνεις για να σταθείς άξια στη γραμμή της εκκίνησης αλλά και του τερματισμού. Να είσαι υγιής, να το ολοκληρώσεις χωρίς προβλήματα και να είσαι άνετος και χαρούμενος.
Κάπως έτσι, λοιπόν, κατέληξα στη συγκεκριμένη άποψη. Μπορείς να τρέχεις αγώνες και σε πιο μικρές αποστάσεις και να απολαμβάνεις και πάλι αυτό που σου αρέσει.

Δέκα προπονήσεις κατάφερα να κάνω πιο εξειδικευμένες έχοντας αυτόν τον «με το ζόρυ» στόχο. 2-3 πιο μεγάλα συνεχόμενα και 5-6 πιο μικρά. Αν ανήκεις στην κατηγορία των μαραθωνοδρόμων θα γνωρίζεις ότι χρειάζεται να κάνεις και διαλειμματικές προπονήσεις, προπόνηση ενδυνάμωσης εξειδικευμένη, προπόνηση ευλυγισίας και να ακολουθείς και κάποιο πιο προσαρμοσμένο πρόγραμμα διατροφής.
Εγώ συνέχισα τη ζωή που έκανα.
Έφαγα πολλά παραπάνω μακαρόνια την τελευταία εβδομάδα, αλλά δεν είπα όχι στο γλυκάκι που μου έφεραν μπροστά μου σε ένα event που πήγα μια μέρα πριν τον αγώνα. Πέρασα πολύ όμορφα, κοιμήθηκα λίγο πιο νωρίς (είχα κάνει 30.000 βήματα αλωνίζοντας το Βερολίνο μια μέρα πριν) αναγκαστικά αφού είχα ξεποδαριαστεί που λένε και στο χωριό μου.

Είχα μεγάλη χαρά, καθόλου άγχος. Βρέθηκα στην εκκίνηση, παγωμένη από το κρύο με τα ρούχα του αγώνα.
Χορός, μουσική, φωνές, γιορτή.

Σοφιάννα και Μάριος δίπλα μου προσπαθώντας να με πείσουν στα πρώτα χιλιόμετρα ότι τι ωραία θα δούμε όλο το Βερολίνο.
Το μόνο που κατάφερα να δω πέρα από την άσφαλτο είναι ένα βενζινάδικο που σήκωσα τυχαία το κεφάλι (ναι έχουν πιο φθηνή βενζίνη, οι σκέψεις της στιγμής). Μια κοπέλα να κρατάει ένα πανό που έγραφε ότι «your running life is better than my dating life”. Την καημένη βγήκε να πει τον πόνο της. Πολλά άτομα με χαρτόνια που έγραφαν «tap for kudos” και άλλα «tap for power up”. Φωνές, ενθουσιασμός, χαμός αλλά οι σκέψεις τελείωναν.
Άντε πάλι από την αρχή. Ζιγκ ζαγκ να προσπεράσεις όποιον σταμάταγε ξαφνικά μπροστά σου χωρίς καμία προειδοποίηση. Αγκωνιές, μπουνιές καθώς πολλοί ήταν αυτοί που άλλαζαν ξαφνικά κατεύθυνση και φυσικά πάλι χωρίς προειδοποίηση.
Ελπίζω να μην έχουν δίπλωμα αυτοκινήτου, ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή.
Εγώ εκεί προσπαθώντας να μπω στη λίστα των 53.000 συμμετεχόντων που θα περνούσαν τη γραμμή του τερματισμού.
42.195 μέτρα προσπαθώντας να βρω συνεχώς κάτι να σκέφτομαι.
«Ελεφάντα» φώναζε ο ένας, «Ελεφαντά» ο άλλος καθώς έβλεπε το “Eleftheria” γραμμένο στο νούμερό μου, αλλά από τη μεγάλη ταχυτητά μου (μη γελάς) προφανώς δεν προλάβαινε να διαβάσει σωστά το όνομά μου για να με ενθαρρύνει.
Ευτυχώς δεν είπε κανείς Ελέφαντα αλλά και να το έλεγε μόνη θα γελούσα, αφού δε θα το καταλάβαινε.

Έρχεται και ο πρώτος σταθμός τροφοδοσίας. Εγώ τίποτα μαζί μου. Ποτέ δεν έκανα «εξάσκηση» στις δέκα αυτές προπονήσεις για το τι τζελ να πάρω στον αγώνα. Δεν πήρα ποτέ. Θα ρισκάρω με τα μακαρόνια, σκέφτηκα. Άλλωστε δε με ένοιαζε ο χρόνος. Δεν ήθελα να πιεστώ.
Το καταλάβαινες από μακρυά ότι φτάνεις στο σταθμό. Σε κάθε σταθμό άκουγες ένα σύνολο άπειρων παπουτσιών να κολλάνε και να ξεκολλάνε στην άσφαλτο, από τα τζελάκια. Κρατς κρουτς για ένα χιλιόμετρο μέχρι να έρθει ο επόμενος.
Νερό και τσάι εγώ και ένιωθα κυρία. Αν έδιναν σε μπουκαλάκι, βέβαια, το νερό θα ήμουν πιο κυρία καθώς το μισό έμπαινε από τη μύτη.

Πήρα τα πάνω μου, ανέβασα ρυθμό, ήμουν παρά πολύ άνετη. Καθόλου κούραση. Μετρούσα χρόνο, υπολόγιζα το επόμενο χιλιόμετρο και κοιτούσα το ρολόι μόνο κάθε χίλια μέτρα. Άλλες 35 δονήσεις θα υποστείς από το ρολόι σου. Άλλες 34,… άλλες 20,… άλλες 10,… μέχρι να τερματίσω.
Ευτυχώς πέρασαν αρκετά χιλιόμετρα με άνεση σε ρυθμό και χωρίς ενοχλήσεις.
Κάπου στο 20 είδα τον Τσαγκάρη (τον πρόεδρο του Αθλητικού Σωματείου Αγίας Παρασκευής) χάζευε στο κινητό και δεν πρόλαβε να με βγάλει καλή φωτογραφία. Τι κρίμα. Κάπου πιο κάτω είδα έναν να τρέχει με ανανά στο κεφάλι προσέχοντας να μη του πέσει. Φωνές, χαμός, γιορτή μέχρι που άρχισαν τα οστά να ενοχλούν και να παραπονιούνται. Το φυσιολογικό, όμως. Αυτό το φυσιολογικό για αυτούς που τρέχουν τόσα μέτρα. Νομίζοντας ότι πάω πιο γρήγορα, ερχόταν η επόμενη δόνηση στο ρολόι να με προσγειώσει. 30 χιλιόμετρα, 35 και η Ελευθερία μια χαρά. Ποζάροντας με χαμόγελο στις φωτό.
Και φτάνω στο 41 να έρθει η δυνατή, η πρώτη η καλή σκέψη «πρόσεχε μη τερματισεις μπουσουλώντας». Εκεί ένιωσα ότι πεινάω, ότι θέλω βενζίνη αλλά το φθηνό το βενζινάδικο το είχα περάσει χιλιόμετρα πριν. 🤦‍♀️
Τελευταίο χιλιόμετρο το πιο αργό του αγώνα. Eleftheria gooo, φλας, παλαμάκια, χαμός, πύλη Βρανδεμβούργου επιτέλους και γραμμή τερματισμού.

Τα κατάφερα, μετάλλιο, πόντσο, φωτογραφίες και 3 σακούλες φαγητό να φύγει η πείνα.

Αυτό ήταν όλο. 3 μέρες μετά μπορώ και περπατάω κανονικά χωρίς πόνους, μόνο μικροενοχλήσεις που είχα και πριν από κούραση καθημερινότητας. Τι ωραία, η καθημερινότητα συνεχίζεται γιατί η ζωή συνεχίζεται!

Έχοντας αυτή την εμπειρία στο ιστορικό μου, συνεχίζω να έχω την ίδια άποψη, παρότι πήρα πολλά μπράβο και «ανέβηκα» ίσως στα μάτια κάποιων.

Έχασα δυο νύχια από τα δάχτυλα των ποδιών σε μια προπόνηση μεγάλης απόστασης αλλά κέρδισα εμένα. Έκανα πολύ καλή επίδοση για το χρόνο που αφιέρωσα αλλά δηλώνω χαρούμενη που συνεχίζω υγιής τη fitness καθημερινότητά μου.

Ευχαριστώ τη FILA που είναι χορηγός μου στα ρούχα, τη SAUCONY για τα παπούτσια που είναι καταπληκτικά και δεν είχα κανένα θέμα στον αγώνα καθώς και για τις κάλτσες και τη ζώνη που όπως γνωρίζουν οι δρομείς τα περισσότερα από αυτά παίζουν καθοριστικό ρόλο στην απόδοσή τους.

Ευχαριστώ τη SANTA RUNNING TEAM καθώς μέσω της ομάδας αυτής κατάφερα να πραγματοποιήσω αυτή την «κατά τύχη» συμμετοχή μου στο Μαραθώνιο του Βερολίνου καθώς όπως γνωρίζουν πολλοί η συμμετοχή σε έναν τέτοιον αγώνα δεν είναι καθόλου εύκολη.

Σας αφήνω, πάω να «τρέξω» 10-12 ώρες δουλειάς, να τρέξω 40’-45’, να γυμναστώ 30’ , να φάω και να κοιμηθώ
γιατί

MY DAILY RUNNING LIFE IS BETTER THAN MY MARATHON RUNNING LIFE!

Εγώ σπούδασα αλλά στο Πανεπιστήμιο μου έμαθαν τι είναι το βόλλευ, τι είναι το μπάσκετ και πως κινείται το σώμα. Δε μου έμαθαν τρόπους ‘κίνησης’ εκεί έξω αλλά κίνησης του σώματος.

Εγώ σπούδασα αλλά οι καθηγητές δε μου έμαθαν πως να μιλάω στους γονείς μου. Έμαθα μόνη να τους σέβομαι, να εκτιμώ τον αγώνα τους για να με έχουν χαρούμενη στη ζωή και να τους αγαπάω. Δε μου έμαθαν οι καθηγητές μου πως καλό είναι να τους πάρω τηλέφωνο ακόμα κι αν δεν έχω όρεξη. Νιώθω ότι εκείνοι περιμένουν να με ακούσουν και θα χαρούν. Ποτέ δε μου έμαθαν οι καθηγητές μου πως είναι όμορφο να τους παίρνω κάποιο δώρο αναγνωρίζοντας με αυτό τον τρόπο όλα όσα έχουν κάνει για μένα.

Κανένα σύστημα ποτέ, δεν ανάγκασε τους δασκάλους μου να μου μεταλαμπαδεύσουν το σεβασμό προς κάθε άνθρωπο εκεί έξω. Ψάχτηκα μόνη, μου άρεσε όταν το πήρα από άλλους και θέλησα να το δώσω και εγώ.

Ποτέ στο Πανεπιστήμιο δε μου είπαν πως ο σύντροφός μου είναι σα να είμαι εγώ. Πως πρέπει να τον βάζω προτεραιότητα όπως τον εαυτό μου. Μόνη θέλησα να τον φέρω στο ‘ύψος’ μου. Μόνη θέλησα να τον σεβαστώ, μόνη και να τον ξεχωρίσω, μόνη να θέλω να τον κάνω χαρούμενο, μόνη και να τον αγαπάω. Θέλησα και έμαθα. Κανείς δεν μου το έμαθε. Σε κανένα διαγώνισμα δεν είδα ερώτηση ‘Πως θα έκανες ευτυχισμένο τον άνθρωπο σου;’. Μόνη αναρωτήθηκα και μόνη έδωσα τις απαντήσεις στα λόγια αλλά και στις πράξεις.

Κανένας καθηγητής δε μου είπε ‘Ποτέ να μην απλώσεις χέρι στον σύντροφό σου’. Κανένας δε μου είπε ότι δεν είναι ωραίο να τον υποτιμάς. Κανένας δε με συμβούλεψε να συζητάω για όποια διαφωνία προέκυπτε. Μόνη το αναζητούσα. Κανένας δε μου είπε να έχω μάτια μόνο για εκείνον. Είχα τα μάτια μου μόνο σε εκείνον από δική μου επιλογή νιώθοντας ότι αυτό είναι το σωστό. Σε κανένα τεστ δεν έγραφε στο τέλος «Μην τον κοροϊδέψεις». Έκλεινε το τεστ μόνο με το «Καλή επιτυχία» σα να μου έλεγε το ίδιο το τεστ αν θες να βρεις το δρόμο σου ψάξτον και ο Θεός μαζί σου.

Είδα τον δρόμο και τον ακολούθησα. Συνάντησα τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, τις αδερφές μου, τους φίλους μου, τους συνεργάτες μου, τα ‘αφεντικά’ μου και τον σύντροφό μου. Δε μου είπε κανείς στο Πανεπιστήμιο, ούτε καν στο σχολείο, τι πρέπει να κάνω για να τους δείχνω ότι τους θαυμάζω, ότι τους αγαπάω και ότι θα τους έχω στην γροθιά μου για όσο ζω.

Έβαλα στη ζωή μου το Θεό και Εκείνος μου άνοιξε τα μάτια και φώτισε το δρόμο αυτό.

Δε μου έμαθαν σε καμία σχολή ότι είναι απαραίτητο να δίνω χρόνο στο παιδί μου, να είμαι δίπλα του, να το στηρίζω και να του συζητάω. Μέχρι και το εξώφυλλο του ανθολογίου απεικόνιζε παιδιά να πετάνε χαρταετό γενικά και αόριστα, χωρίς να ξέρουμε αν είμαι κι εγώ εκεί.

Είχε φίλους, λογικά, και ο καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο αλλά ποτέ δε μου έδωσε μια συμβουλή. Μου έδωσε το βιβλίο της Ανατομίας και είπε μάθε ποιος μυς δουλεύει στην κίνηση της κάμψης του γονάτου, κτλ. Δεν ήξερα, όμως, πως πίσω από κάθε κίνηση κρύβεται ο εγκέφαλος. Μόνη έμαθα ότι ο εγκέφαλός μας θέλει την πιο δυνατή προπόνηση, την πιο σκληρή και την πιο εξατομικευμένη.

Δύσκολα προσαρμόζεται και δύσκολα υπακούει.

Μόνη τον ‘τσίγκλησα’, τον ταρακούνησα, τον κούρασα και τον μόρφωσα. Τον μόρφωσα και τον συμμόρφωσα στη ζωή. Στη ζωή του σεβασμού, της εκτίμησης, της αλήθειας και της ανιδιοτελούς αγάπης.
Εσύ δε σπούδασες αλλά εγώ μορφώθηκα. Εγώ σπούδασα, αλλά εσύ δε μορφώθηκες.
Σε κανένα πίνακα περιεχομένου δεν έδινε σελίδα με τρόπους συμπεριφοράς στον πλησίον σου και καμιά σελίδα δεν έκανε αναφορά στο ‘Πως θα βρεις το μέσα σου’.

Έγραψα το δικό μου βιβλίο με πίνακα περιεχομένου:

«Πως θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος σε όλους τους τομείς» – Σελίδα 1- άπειρο.

Έβαλα πρωτοσέλιδο τη φωτογραφία από το αλφαβητάρι, το αγοράκι αγκαλιά με το κοριτσάκι. Έτσι και εγώ ‘αγκάλιασα’ το αγοράκι, ‘αγκάλιασα’ το κοριτσάκι, ‘αγκάλιασα’ τον άντρα, ‘αγκάλιασα’ τη γυναίκα εκεί έξω σε κάθε βήμα της ζωής μου.

Γιατί και εγώ δεν σπούδασα, αλλά μορφώθηκα!

Είμαι γυναίκα. Δύσκολος ρόλος.

Ξέρεις γιατί;

Όχι γιατί σε ανταγωνίζομαι και θέλω να νιώθω ότι εγώ περνάω κάτι πιο δύσκολο από σένα αλλά περνάω κάτι διαφορετικό από σένα.
Εγώ δεν έχω μόνο το άρωμα που πρέπει να αγοράσω το μήνα. Θα χρειαστεί να βάψω τα νύχια μου για να «τραβήξω» το βλέμμα σου και να με εντάξεις στο σύνολο των «ωραίων» γυναικών.
Πρέπει οπωσδήποτε να βρω χρόνο 4 ώρες το μήνα για ραντεβού στο κομμωτήριο. Μεγαλώνω γαρ και δε θέλω να φαίνεται από την κεφαλή μου. Να τα βάψω, να τα φτιάξω, να γεμίσω αυτοπεποίθηση να μπορώ να βγω σε ραντεβού μαζί σου και να μπορείς να με «δείχνεις» στους φίλους σου με καμάρι.
Ευτυχώς, αυτό το μήνα γιόρταζα και μου πήρες δώρο άρωμα γιατί… τα έξοδα πολλά! Να πάρω καινούργια ρούχα, να δείχνω διαφορετική. Γιατί σε εμάς δεν αρκεί ένα τζιν και δέκα πουκάμισα. Να βρεις και φόρεμα, να βάλεις και φούστα, να πάρεις και παντελόνι, να βάλεις και γόβα και να αποκτήσεις και στυλ.
Τόσα πολλά που φαίνονται τίποτα. Τόσα πολλά που φαίνονται τίποτα διότι ποτέ δε στα είπα. Τόσα πολλά που φαίνονται τίποτα διότι τα θεώρησες δεδομένα. Τόσα πολλά που φαίνονται τίποτα αλλά αγνόησες τη γυναίκα που δεν τα είχε. Τόσα πολλά που οφείλεις να τα δεις και να τα αναγνωρίζεις στη γυναίκα.
Ωραία τα σκουλαρίκια, ωραία τα κοσμήματα. Βρήκα χρόνο να πεταχτώ να πάρω μερικά. Χρειάστηκε χρόνος και χρήμα. Τίποτα άλλο. Έτσι σκέφτηκες. Ότι είναι απλό. Για βάλτα στο «λογαριασμό». Δεν πήρα αύξηση. Χρειάστηκε απλά να βάλω προτεραιότητες. Προτεραιότητα μου ήταν να σε κρατήσω δίπλα μου.
Ξέρω δε με θες με πολλά πολλά. Ξέρω δε με θες βαμμένη αλλά όταν με βλέπεις με όλα αυτά μένεις με το στόμα ανοιχτό. Πως να μη θέλω να σε εντυπωσιάσω μετά! Πως να μη θέλω να βρω χρόνο για όλα αυτά! Πως να μη θέλω να βρω χρήματα για όλα αυτά! Είδες; Εγώ βρήκα.
Βρες και εσύ λίγο χρόνο να τα σκεφτείς.
Εκεί, κάπου ανάμεσα στη δουλειά σου.

Ξέρω είναι δύσκολο . Ξέρεις γιατί το ξέρω; Γιατί δουλεύω κι εγώ.

Εργαζόμενη γυναίκα γαρ. Όλα τα ξέρω και όλα στα αναγνωρίζω. Αναγνώρισε τα μου κι εσύ. Στο ζητάω σα χάρη όπως το παιδί στο γονέα. Ξέρω πως είναι γιατί έχω και παιδί.

Γυναίκα, μητέρα, εργαζόμενη, σύντροφος, φίλη και ό,τι «απαιτήσει» η ζωή!

Αυτό είμαι.

Αν είσαι άντρας και με ακούς, μάθε πως είμαι γυναίκα και θέλω να μου το αναγνωρίζεις!

Να το σέβεσαι σε κάθε στιγμή της ζωής μας! Να σέβεσαι το σώμα και την ψυχή μου! Είναι και άλλα, αλλά εσύ ξεκίνα με αυτά! Στο ζητάω σα χάρη !

25 χρόνια η ζωή μου στα γήπεδα. Από μικρό παιδί. Σαν αυτών των παιδιών που βλέπω τώρα όντας προπονήτρια.

«Δεν ακούς, Γιάννη, τι σου λέω; Τρέξε μια στροφή για να μάθεις».

Να μάθει τι ακριβώς; Πως είναι να τρέχεις μια στροφή; Πως είναι να τρέχεις μόνος σου μια στροφή; Πως είναι να τρέχεις μια στροφή ως τιμωρία; Πως είναι να τρέχεις μια στροφή ως τιμωρία για να μάθεις;

Για να μάθεις τι; Να «ακούς»;

Λυπάμαι ναι. Γιατί εμείς λεγόμαστε παιδαγωγοί. Παιδαγωγοί που θα έπρεπε να μπορούμε να έχουμε υπομονή για να εκπαιδεύσουμε. Να δείξουμε εμείς οι ίδιοι παιδεία στα παιδιά, μα πρώτα απ’ όλα στους ίδιους μας τους εαυτούς

Αναρωτηθήκαμε ποτέ αν έμαθε τελικά ο Γιάννης; Αν ναι τι ήταν αυτό που έμαθε μετά από μια στροφή για τιμωρία;
Τον ρωτήσαμε κάτι; «Σκέφτηκες το λάθος σου ενώ έτρεχες, Γιάννη;» Ή μήπως σκεφτόταν όλη την ώρα «Τι έκανα λάθος και με τιμώρησε;»

Εγώ που έδωσα αυτήν την εντολή δε γνωρίζω την απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα. Θα πάω σπίτι μου και αύριο πάλι στη δουλειά μου. Διότι μου έμαθαν μέχρι εκεί. Να δουλεύω για να βγάζω τα προς το ζειν. Αυτός ήταν ο πρωταρχικός μου στόχος. Να επιβιώσω.
Οι άλλοι; Που κρέμονται από τα χείλη μου και λέγονται παιδιά; Τι απέγιναν;

Μεγάλωσαν και πήγαν στον επόμενο, θεωρώντας ότι αυτό είναι το καλό. Αυτό είναι το σωστό για ένα παιδί. Η τιμωρία για να μάθει. Να μάθει κάτι που δεν ξέρει και το ίδιο τι.

Και μεγάλωσε και έκανε οικογένεια και πάλι το ίδιο. Από γενιά σε γενιά. Κανείς δεν έκοψε την αλυσίδα.

Γιατί είναι δύσκολο να συζητήσεις στο παιδί. Μα για να συζητήσεις πρέπει να ξέρεις να του πεις κάτι. Ξέρεις τι; Αν ήξερες θα το έκανες διότι έχουμε από τη φύση μας την τάση όταν ξέρουμε κάτι να το δείχνουμε στους άλλους και να υπερηφανευόμαστε γι’ αυτό.

Μάθε εσύ, δίδαξε και κράτα το για σένα. Να είσαι σίγουρος ότι το θετικό αντίκτυπο αυτού θα το ζήσεις και εσύ.
Αυτό είναι η κοινωνία.

«Γιάννη την επόμενη φορά που θα είσαι ανυπάκουος, έλα μαζί μου να συζητήσεις. Θα σε ακούσω και θα μάθεις κι εσύ να κανείς το ίδιο. Αν σε πειράξει κάποιος, εγώ είμαι εδώ για σένα. Θα σε προστατεύσω γιατί αυτός είναι ο ρόλος μου. Και ξέρεις κάτι; Γιάννη σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό. Μου δίνεις ρόλο στη ζωή γιατί δεν είχα».