Αναρωτιέμαι πόσο καλό είναι αυτό να το σκέφτεται κανείς για τον άνθρωπό του. Γράφοντας με καμάρι ότι τερμάτισε τον μαραθώνιο και ας πονούσε.

‘Πονούσε το σώμα του, τα οστά του αλλά εκείνος δεν το έβαλε κάτω, συνέχισε και εγώ καμαρώνω για εκείνον.’
Δηλαδή αν δεν πονούσε δε θα καμάρωνες; Έπρεπε να φτάσει να κάνει μαραθώνιο ο δικός σου άνθρωπος για να καμαρώσεις για εκείνον και να βγεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να το ανακοινώσεις;

Δεν έχει κάτι άλλο, τόσο σημαντικό ο δικός σου άνθρωπος να προβάλλεις τον θαυμασμό σου προς το πρόσωπό του; Έπρεπε να υποφέρει;

Αναρωτιέμαι εγώ, δικαίως θεωρώ, βλέποντας όλες αυτές τις αναρτήσεις μετά από τον Αυθεντικό Μαραθώνιο.

Συνεχίζω να αναρωτιέμαι ‘δηλαδή αν δεν πονούσε και απλά τερμάτιζε με χαρά και χωρίς πόνους, δε θα καμάρωνες για εκείνον’;

Τι συμβαίνει τελικά εκεί έξω ή μήπως εκεί μέσα στις ψυχές μας που μας εμποδίζει να αναρωτηθούμε και να επεξεργαστούμε τα βασικά; Τι είναι αυτό που μας κάνει να αναγνωρίζουμε περιστασιακά την αξία των συντρόφων μας, φίλων μας, συνεργατών μας;

Είναι ο πόνος που μας ενώνει; Πρέπει να έρθει ο ‘πόνος’ να μας ταρακουνήσει για τη σημασία των ανθρώπων δίπλα μας;

Αυστηρή σε βρίσκω, Ελευθερία, σκληρή με τους άλλους.

Πραγματίστρια θα με έλεγα. Διότι καμαρώνω για τον σύντροφό μου και όταν δε θα τερματίσει επειδή σταμάτησε όταν πόνεσε. Δίοτι καμαρώνω για εκείνον πριν κατορθώσει κάτι δύσκολο. Καμαρώνω για εκείνον και μόνο που υπάρχει και είναι δίπλα μου.

Ναι έχω την ανάγκη να καταλάβουμε την κάθε λέξη που χρησιμοποιούμε. Έχει αξία η κάθε λέξη που θα χρησιμοποιήσω εκεί. Έχει αξία πριν με ‘πονέσει’ για να χρειαστεί ο άλλος να καμαρώσει για μένα!

Καμάρωσε, λοιπόν, για τον δικό σου άνθρωπο χωρίς να χρειαστεί να πονέσει για να τερματίσει έναν μαραθώνιο!
Και φρόντισε να μην έχει πόνο ο μαραθώνιος της ζωής που επέλεξε να ‘τρέξει’ δίπλα σου!