Εγώ σπούδασα αλλά στο Πανεπιστήμιο μου έμαθαν τι είναι το βόλλευ, τι είναι το μπάσκετ και πως κινείται το σώμα. Δε μου έμαθαν τρόπους ‘κίνησης’ εκεί έξω αλλά κίνησης του σώματος.

Εγώ σπούδασα αλλά οι καθηγητές δε μου έμαθαν πως να μιλάω στους γονείς μου. Έμαθα μόνη να τους σέβομαι, να εκτιμώ τον αγώνα τους για να με έχουν χαρούμενη στη ζωή και να τους αγαπάω. Δε μου έμαθαν οι καθηγητές μου πως καλό είναι να τους πάρω τηλέφωνο ακόμα κι αν δεν έχω όρεξη. Νιώθω ότι εκείνοι περιμένουν να με ακούσουν και θα χαρούν. Ποτέ δε μου έμαθαν οι καθηγητές μου πως είναι όμορφο να τους παίρνω κάποιο δώρο αναγνωρίζοντας με αυτό τον τρόπο όλα όσα έχουν κάνει για μένα.

Κανένα σύστημα ποτέ, δεν ανάγκασε τους δασκάλους μου να μου μεταλαμπαδεύσουν το σεβασμό προς κάθε άνθρωπο εκεί έξω. Ψάχτηκα μόνη, μου άρεσε όταν το πήρα από άλλους και θέλησα να το δώσω και εγώ.

Ποτέ στο Πανεπιστήμιο δε μου είπαν πως ο σύντροφός μου είναι σα να είμαι εγώ. Πως πρέπει να τον βάζω προτεραιότητα όπως τον εαυτό μου. Μόνη θέλησα να τον φέρω στο ‘ύψος’ μου. Μόνη θέλησα να τον σεβαστώ, μόνη και να τον ξεχωρίσω, μόνη να θέλω να τον κάνω χαρούμενο, μόνη και να τον αγαπάω. Θέλησα και έμαθα. Κανείς δεν μου το έμαθε. Σε κανένα διαγώνισμα δεν είδα ερώτηση ‘Πως θα έκανες ευτυχισμένο τον άνθρωπο σου;’. Μόνη αναρωτήθηκα και μόνη έδωσα τις απαντήσεις στα λόγια αλλά και στις πράξεις.

Κανένας καθηγητής δε μου είπε ‘Ποτέ να μην απλώσεις χέρι στον σύντροφό σου’. Κανένας δε μου είπε ότι δεν είναι ωραίο να τον υποτιμάς. Κανένας δε με συμβούλεψε να συζητάω για όποια διαφωνία προέκυπτε. Μόνη το αναζητούσα. Κανένας δε μου είπε να έχω μάτια μόνο για εκείνον. Είχα τα μάτια μου μόνο σε εκείνον από δική μου επιλογή νιώθοντας ότι αυτό είναι το σωστό. Σε κανένα τεστ δεν έγραφε στο τέλος «Μην τον κοροϊδέψεις». Έκλεινε το τεστ μόνο με το «Καλή επιτυχία» σα να μου έλεγε το ίδιο το τεστ αν θες να βρεις το δρόμο σου ψάξτον και ο Θεός μαζί σου.

Είδα τον δρόμο και τον ακολούθησα. Συνάντησα τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, τις αδερφές μου, τους φίλους μου, τους συνεργάτες μου, τα ‘αφεντικά’ μου και τον σύντροφό μου. Δε μου είπε κανείς στο Πανεπιστήμιο, ούτε καν στο σχολείο, τι πρέπει να κάνω για να τους δείχνω ότι τους θαυμάζω, ότι τους αγαπάω και ότι θα τους έχω στην γροθιά μου για όσο ζω.

Έβαλα στη ζωή μου το Θεό και Εκείνος μου άνοιξε τα μάτια και φώτισε το δρόμο αυτό.

Δε μου έμαθαν σε καμία σχολή ότι είναι απαραίτητο να δίνω χρόνο στο παιδί μου, να είμαι δίπλα του, να το στηρίζω και να του συζητάω. Μέχρι και το εξώφυλλο του ανθολογίου απεικόνιζε παιδιά να πετάνε χαρταετό γενικά και αόριστα, χωρίς να ξέρουμε αν είμαι κι εγώ εκεί.

Είχε φίλους, λογικά, και ο καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο αλλά ποτέ δε μου έδωσε μια συμβουλή. Μου έδωσε το βιβλίο της Ανατομίας και είπε μάθε ποιος μυς δουλεύει στην κίνηση της κάμψης του γονάτου, κτλ. Δεν ήξερα, όμως, πως πίσω από κάθε κίνηση κρύβεται ο εγκέφαλος. Μόνη έμαθα ότι ο εγκέφαλός μας θέλει την πιο δυνατή προπόνηση, την πιο σκληρή και την πιο εξατομικευμένη.

Δύσκολα προσαρμόζεται και δύσκολα υπακούει.

Μόνη τον ‘τσίγκλησα’, τον ταρακούνησα, τον κούρασα και τον μόρφωσα. Τον μόρφωσα και τον συμμόρφωσα στη ζωή. Στη ζωή του σεβασμού, της εκτίμησης, της αλήθειας και της ανιδιοτελούς αγάπης.
Εσύ δε σπούδασες αλλά εγώ μορφώθηκα. Εγώ σπούδασα, αλλά εσύ δε μορφώθηκες.
Σε κανένα πίνακα περιεχομένου δεν έδινε σελίδα με τρόπους συμπεριφοράς στον πλησίον σου και καμιά σελίδα δεν έκανε αναφορά στο ‘Πως θα βρεις το μέσα σου’.

Έγραψα το δικό μου βιβλίο με πίνακα περιεχομένου:

«Πως θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος σε όλους τους τομείς» – Σελίδα 1- άπειρο.

Έβαλα πρωτοσέλιδο τη φωτογραφία από το αλφαβητάρι, το αγοράκι αγκαλιά με το κοριτσάκι. Έτσι και εγώ ‘αγκάλιασα’ το αγοράκι, ‘αγκάλιασα’ το κοριτσάκι, ‘αγκάλιασα’ τον άντρα, ‘αγκάλιασα’ τη γυναίκα εκεί έξω σε κάθε βήμα της ζωής μου.

Γιατί και εγώ δεν σπούδασα, αλλά μορφώθηκα!