Πριν 23 χρόνια ξεκίνησαν όλα για μένα…

Αυτά που με καθυστέρησαν στη ζωή. Αυτά που με καθυστέρησαν να γίνω γυναίκα, να συμπεριφέρομαι σα γυναίκα χωρίς να φοβάμαι κάτι. Χωρίς να φοβάμαι μην κακοποιηθώ. Χωρίς να φοβάμαι το οτιδηποτε.
Πριν 2 χρόνια μίλησα, το κατήγγειλα και κέρδισα το δικαστήριο.
Φέτος κέρδισα και το εφετείο καθώς παραιτήθηκε.
Είμαι η Ελευθερία Ζαπαντιώτη, 35 χρονών σήμερα και μπορώ να πω ότι ζω τώρα μια κανονική ζωή, ότι χαίρομαι με τα πιο απλά πράγματα ως γυναίκα. Από το πως θα φορέσω ένα φόρεμα και δε θα φοβάμαι ούτε θα ντρέπομαι γι’ αυτό, μέχρι το πως θα φορέσω σκουλαρίκια και ποια.
Από το πως θα ασχοληθώ με τις δουλειές του σπιτιού μου ως γυναίκα μέχρι το πως θα διαχειρίζομαι τους ανθρώπους και όλες τις ανθρώπινες σχέσεις εκεί έξω.
Με πήγε πολύ πίσω αλλά τα κατάφερα. Δηλώνω χαρούμενη και περήφανη για τον εαυτό μου στο σήμερα.
Μίλησα, το κατήγγειλα, κέρδισα την καταδίκη του προπονητή μου που με κακοποιούσε όντας ανήλικη εγώ και προχωράω τη ζωή μου στο σήμερα.

Σήμερα, 19 Νοεμβρίου, παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης έχω δίπλα μου τη φίλη που μου εκμυστηρεύεται τα πάντα. Ένα κορίτσι, μια γυναίκα που έζησε πολλά αλλά δεν τα κατήγγειλε. Τα λέει σε μένα και συνεχίζει με δύναμη για το μέλλον.

Καλό μου κορίτσι, θέλω να μου πεις αυτό που σου έρχεται πρώτο στο μυαλό σκεπτόμενη τα παιδικά σου χρόνια.

Δυστυχώς οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι περιορισμένες και για χρόνια δεν είχα πρόσβαση σε αυτές μιας και ήταν μπλοκαρισμένες. Μέσω της ψυχοθεραπείας κατάφερα να ανακαλέσω πράγματα και γεγονότα, να τα συνδέσω, να τα αποκρυπτογραφήσω και να βγάλω ένα νόημα. Με λίγα λόγια δεν ανακαλώ με χαρά εκείνα τα χρόνια, με τίποτα δεν θα έλεγα αχ και να ήμουν πάλι παιδί ειδικά οπως τα βίωσα.

 

Θες να μου πεις τι βίωσες;

Μεγάλωσα σε κλασσική παραδοσιακή οικογένεια, αυστηροί γονείς, με μεγάλο αίσθημα για το τι θα πει ο κόσμος με ελάχιστους συναισθηματισμούς και έχω έναν μεγαλύτερο αδερφό. Όλο το πρόβλημα ξεκινούσε από τον μπαμπά μου ο οποίος είχε εθισμό στις ταινίες αλλά και σε υλικό ερωτικού περιεχομένου. Η μητέρα μου ούσα άμεσα εξαρτημένη από αυτόν σε όλα τα επίπεδα δεν έλεγε τίποτα και το κυριότερο ήταν ότι δεν προστάτεψαν ποτέ τα παιδιά τους. Με αποτέλεσμα, να έχω εκτεθεί άθελά μου σε τρυφερή ηλικία σε τέτοιου είδους περιεχόμενο αλλά και ερωτικές συνευρέσεις των γονιών μου. Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν ο αδερφός μου στην προ εφηβεία θέλησε να πειραματιστεί πάνω μου με αποτέλεσμα να έρχεται το βράδυ στο κρεβάτι μου κακοποιώντας με σεξουαλικά. Απόντες γονείς, μηδέν επικοινωνία και εμπιστοσύνη , καμμία προστασία και όλα αυτά με βύθισαν ακόμα περισσότερο σε απομόνωση και στο πάγωμα που αισθανόμουν για χρόνια.

Το έχεις μοιραστεί με κάποιον άλλον;

Φυσικά και τα μοιράστηκα όλα όταν έφτασαν στο σημείο οι αναμνήσεις να είναι τόσο έντονες και να ξεπηδούν από το πουθενά. Πιέστηκα τόσο που απευθύνθηκα σε ειδικό και με τη βοήθειά της άρχισα να ξετυλίγω το κουβάρι της ζωής μου μέχρι τότε. Να καταλαβαίνω τι μου είχε συμβεί, να με συμπονώ, να κατανοώ τις επιλογές μου αλλά και πως αυτά τα βιώματα καθοδηγούσαν ασυναίσθητα τη ζωή μου σε ένα μεγάλο βαθμό

Τι σε έκανε να μη μιλήσεις ανοιχτά τότε αλλά και τώρα;

Λοιπόν, δεν μίλησα τότε γιατί ο φόβος με είχε παραλύσει. Δεν ξεχώριζα τι είναι σωστό και τι όχι. Τι θεωρείται φυσιολογικό και τι αφύσικο. Ερχόμενο από την οικογένεια δύσκολο να το αμφισβητήσω αλλά βαθιά μέσα μου το ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Επίσης αισθανόμουν ότι δεν θα με πιστέψουν και ότι θα με κατηγορήσουν ότι ευθυνόμουν εγώ και ότι εγώ το προκαλούσα με κάποιο τρόπο. Ήμουν τόσο τρομοκρατημένη τότε για να μιλήσω.

Αισθανόμουν ανέκαθεν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Το αισθανόμουν βαθιά μέσα μου. Ήθελα οπωσδήποτε να μιλήσω για την κακοποίηση που είχα δεχτεί ούσα παιδί και η αρχή έγινε με το να απευθυνθώ σε ειδικό. Ήταν ο φάρος μου σε αυτό το ταξίδι και όταν άρχισα να αισθάνομαι ασφαλής με τον εαυτό μου τα απηύθυνα και στο οικογενειακό μου περιβάλλον. Σε όλους τους εμπλεκόμενους και ήταν τόσο λυτρωτικό, πέταξα ένα βάρος από πάνω μου. Μετά ακολούθησαν οι κοντινοί μου άνθρωποι και με αγκάλιασαν με αγάπη και κατανόηση. Αισθανόμουν τόσο δυνατή. Μίλησα τότε, μιλάω τώρα και θα μιλάω πάντα για να βοηθηθεί οποίος θέλει να ακουσει και να βγει μπροστά!
Καταγγελία σε αστυνομία κλπ δεν έχω κάνει αλλά μέσα μου έχω κάνει κανονικό δικαστήριο.

Πως πιστεύεις ότι σε επηρρεάζει στο σήμερα;

Στο σήμερα όλα αυτα είναι η δύναμή μου, γιατί μέσα από αυτά κατανόησα τι να μην κάνω αλλά και τι να προσέξω με το γιο μου. Να τον μεγαλώνω με αγάπη, να τον αγαπώ βαθιά, να είμαι δίπλα του ουσιαστικά. Να αναπτύξω έναν δίαυλο επικοινωνίας μαζί του και αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Να είμαι στήριγμα για εκείνον και όχι μπαμπούλας, να βάζω όρια με αγάπη αλλά να κάνω χώρο και για εκείνον και τα συναισθήματά του. Να είμαι πιο παρατηρητική και καχύποπτη, να του εξηγω ότι οτιδήποτε τον κάνει να αισθάνεται άβολα είναι οκ να πει ότι δεν του αρέσει, ότι δεν το θέλει. Ότι μπορεί πάντα να μιλήσει και να μην επιδιώκει απλά να είναι αρεστός.

Τι θα έλεγες σε κάποιο παιδί που περνάει κάτι αντίστοιχο;

Σε αυτά τα παιδιά θα έλεγα ότι τα συμπονώ και ότι είμαι δίπλα τους αλλά δεν φτάνει. Χρειάζεται να βρουν τη δύναμη να ζητήσουν βοήθεια και να απομακρυνθούν από οποιοδήποτε νοσηρό περιβάλλον. Να προστατέψουν τον εαυτό τους και την ψυχική τους υγεία. Να απευθυνθούν σε ανθρώπους, σε αρχές και να ζητήσουν βοήθεια. Για ο,τι και να έχει συμβεί δεν ευθύνονται, να πέσουν οι μάσκες και να αποδωθούν οι ευθύνες. Μιλήστε και όλα θα πάρουν το δρόμο τους ακόμα και εάν αισθανόμαστε ότι ειναι κόντρα στην οικογένεια μας. Την οικογένεια δεν την διαλέγουμε δυστυχώς αλλά έχουμε την επιλογή ευτυχώς να πλαισιώσουμε τη ζωή μας με ανθρώπους που θα μας συμπεριφέρονται ισότιμα, με αγάπη και σεβασμό.

Η δική της ιστορία!

‘Χρόνια μας πολλά’ μου είπε όταν με συνάντησε και μου έριξε ένα δυνατό χαμόγελο!