Είμαι σε γήπεδο και ακούω συνεχώς τον αθλητή που τρέχει γρήγορα στον πρώτο διάδρομο να φωνάζει σε έναν άλλον που, επίσης, τρέχει κανονικά τον δικό του γρήγορο ρυθμό.

«Άκρη» και «πρόσεχε» είναι οι λέξεις που χρησιμοποιούνται συχνά.

Αναρωτιέμαι συνεχώς και συνεχώς αλλά απάντηση δεν έχω δώσει ακόμα 25 χρόνια που βρίσκομαι στον χώρο αυτό.

Είναι ένας αθλητής που προετοιμάζεται για κάποιον «μεγάλο» αγώνα ή «αγώνα στόχο» όπως λέμε. Κάνει την έντονη προπόνηση του όπως συνηθίζεται στον πρώτο διάδρομο και αυτό που αναζητά είναι «ανοιχτό δρόμο» για να βγει αβίαστα η προπόνησή του και να μη χάσει δευτερόλεπτα προφανώς.

Και αυτό που αναρωτιέμαι είναι «Σε αυτόν τον μεγάλο αγώνα ή τον αγώνα στόχο θα φωνάξει στους ‘αντιπάλους’ του να κάνουν άκρη ή θα βρει τρόπο και δυνάμεις να τους προσπεράσει εξωτερικά;»

Καμία βάσιμη απάντηση. Η μόνη και πιο στενάχωρη για μένα απάντηση είναι ότι δεν έχουμε εκπαιδευτεί στα δύσκολα. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι μας μαθαίνουν στον εύκολο δρόμο, τον ανοιχτό από κάθε «εμπόδιο», γι’αυτό και δεν είμαστε για πολλά πολλά.

Λυπηρό να το λέω αλλά αυτή η νοοτροπία και κάποιες άλλες μας οδηγούν στην ευκολία του «ανοιχτού δρόμου» χωρίς εμπόδια. Με αποτέλεσμα να πηγαίνουμε σε μεγάλους αγώνες και μεγάλες διοργανώσεις και να μας κερδίζει ο δυνατός. Αυτός που έμαθε να του κλείνουν το δρόμο και να ανοίγει δικό του μονοπάτι.
Αυτό του ‘ξεπερνάω τον εαυτό μου’ και καθετί στο πέρασμά μου.

Πόσο μα πόσο μπροστά μια τέτοια αντίληψη και νοοτροπία!
Το δευτερόλεπτο που θα κερδίσει ο άλλος από τον ανοιχτό δρόμο θα κερδίσει ο ‘νικητής’ ξεπερνώντας τον εαυτό του και κάνοντάς τον καλύτερο!

Ασχολήσου κι εσύ με τον εαυτό σου αν θες να γίνεις καλύτερος. Σε όλους τους τομείς. Άνοιξε τον δικό σου δρόμο και μη περιμένεις τον αντίπαλο να «κάνει στην άκρη». Γιατί κανείς δε θα σε κάνει καλύτερο ανοίγοντάς σου το δρόμο !