Τελευταία μέρα προπονήσεων στις ακαδημίες και εγώ έχω να σκεφτώ πως πήγε η χρονιά με τους μικρούς μας αθλητές. Τι πήγε καλά και τι θα μπορούσε να πάει καλύτερα.

Ακαδημίες στίβου 4-8 ετών. Τα πρώτα χρόνια της αθλητικής τους ‘καριέρας’ και το μόνο που θέλω να σκέφτομαι είναι πως ήρθαν την πρώτη μέρα και πως έφυγαν την τελευταία.

Δεν ήξεραν τι σημαίνει στίβος. Ούτε καν αυτός της ζωής. Δεν ήξεραν τι σημαίνει διάδρομος. Αυτόν που χωρίζει το στίβο. Αυτές οι λευκές γραμμές που ορίζουν έναν διάδρομο στο χώρο του στίβου. Δεν ήξεραν. Πήγαιναν όπου ήθελαν την πρώτη μέρα με πιο safe επιλογή την αγκαλιά του μπαμπά ή της μαμάς που βρισκόταν εκεί.

Η μεγαλύτερη επιτυχία για μένα είναι αυτή. Έμαθαν τι σημαίνει σειρά. Μπαίνουμε ο ένας πίσω από τον άλλον και δεν προσπερνάμε μέχρι να χρειαστεί να προσπεράσουμε.

Ανεξάρτητοι αθλητές την τελευταία μέρα. Καμία αγκαλιά δε χρειάστηκαν, καμία προσπέραση δεν έκαναν, καμία ομάδα δεν άφησαν.
Ήταν εκεί, υπάκουοι, πιστοί στο ραντεβού της προπόνησης, πρόθυμοι να βοηθήσουν και να βοηθηθούν.
Πρόθυμοι να προσπαθήσουν και να βελτιωθούν. Πρόθυμοι να νικήσουν και να νικηθούν.

Τι μεγάλη χαρά!
Ο μεγαλύτερος και πρωταρχικός στόχος για μένα επιτεύχθη. Τα κατάφερα κι εγώ μαζί τους. Ακολουθήσαμε τη γραμμή και κάναμε πολλές στροφές. Περάσαμε πολλά εμπόδια, πήραμε τη σκυτάλη στα χέρια μας και τρέξαμε γρήγορα να φτάσουμε στον τερματισμό.
Το τερματίσαμε όσο δεν πήγαινε άλλο.

Αυτό να κοιτάς στη ζωή!
Βρες κι εσύ το στίβο που σου ταιριάζει, ακολούθησε το διάδρομο που σε οδηγεί στη θέληση για προσπάθεια, βελτίωση και επιτυχία!
Μέχρι την τελευταία γραμμή, μέχρι την τελευταία μέρα…