Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω πρωταθλήτρια. Ποτέ δεν ανέφερα ακριβώς τη λέξη, δεν ξέρω αν αυτό σήμαινε κάτι. Μπορεί και να με φόβιζε η δυσκολία της λέξης, η δυσκολία της έννοιας. Αυτό που με εντυπωσίαζε όμως, είναι πως φίλοι και γνωστοί μου, μου έλεγαν συνέχεια “πόσο δύσκολο είναι”. Και τους απαντούσα ” όντως είναι”. Δεν ήξερα ωστόσο, αν “εννοούσα” την απάντησή μου γιατί όταν είσαι μέσα και το ζεις, όταν το κάνεις επειδή σου αρέσει και το αγαπάς, δεν αντιλαμβάνεσαι ότι κάνεις κάτι διαφορετικό από αυτό που ονομάζεται αθλητισμός, κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει ο μέσος όρος.

Και τώρα, σταματώντας τον πρωταθλητισμό, καταλαβαίνω τη διαφορά. Τώρα που βρίσκω μια ώρα μέσα στην ημέρα να πάω για τρέξιμο, να πάω στο γυμναστήριο μετά από πλήρες εργασιακό ωράριο. Τώρα που δε μετράω με τα γραμμάρια το φαγητό μου και που θα βγω και αργά το βράδυ, μετά τη δουλειά χωρίς να με πιέζει η ώρα και η κούραση, τώρα ναι κάνω αθλητισμό. Έτσι είμαι έτοιμη να πω, ότι σαφώς και υπάρχουν διαφορές μεταξύ των δύο. Αθλητισμός είναι να έχεις τη δουλειά σου, την οικογένειά σου και μέσα σε όλα αυτά να βρίσκεις και μια ώρα να αφιερώσεις στο γυμναστήριο, στο τρέξιμο, σε μια διαδρομή, στον εαυτό σου τέλος πάντων.

Αθλητισμός σημαίνει υγεία, σημαίνει ζωή, σημαίνει φιλία, σημαίνει παρέα. Στον αθλητισμό επιτρέπονται οι ατασθαλίες, και έξω θα βγεις και θα φας και παραπάνω καμιά φορά και θα ξενυχτήσεις χωρίς να κοιτάς το ρολόι σου. Θα πας με τους φίλους σου για προπόνηση και αν μια μέρα δεν έχετε διάθεση, η κοπάνα επιτρέπεται.

Αθλητισμός σημαίνει ελευθερία, σημαίνει ζωή! Σημαίνει τράπεζες, ΔΕΗ, εφορία. Από την άλλη ο πρωταθλητισμός σημαίνει απομόνωση. Από προσωπική εμπειρία, πρωταθλητισμός είναι να ξυπνάς το πρωί, συγκεκριμένη ώρα, να φας το προγραμματισμένο πρωινό σου και να ξεκινάς προπόνηση. Και τι εννοώ προπόνηση; Αυτό που φεύγεις μόνο όταν έχεις δώσει την ψυχή σου στο “γήπεδο”.

Προπόνηση είναι να ξεπερνάς κάθε φορά τα όριά σου, για να πετύχεις στον αγώνα. Στην προπόνηση βλέπεις μόνο το στόχο σου και τίποτα άλλο, εκεί κάνεις το focus. Μετά ξεκούραση, ξανά προγραμματισμένο μεσημεριανό, ξανά προπόνηση απ’ την αρχή.

Ενδεχομένως και ν ακούγεται εύκολο, δεν είναι όμως. Στην ξεκούραση σου δεν περιλαμβάνεται σαφώς, ούτε η τράπεζα, ούτε η ΔΕΗ, ούτε η εφορία. Εννοείται πως γι’ αυτά έχεις βρει βοηθό να τρέχεις (μέρες που είναι ας δημιουργούμε καινούργιες θέσεις εργασίας). Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο πρωταθλητισμός είναι ένα είδους φυγής. Φυγή από την καθημερινότητα, τις διαδικασίες και τα προβλήματα της, αλλά πολλές φορές και από τα προβλήματα των ίδιων των πρωταθλητών.

Όσο για φίλους… Απλά ζητάς την κατανόησή τους… Ζητάς να σε περιμένουν, για όταν δεήσετε να “τα πείτε από κοντά”. Που να ξεραν ότι εννοείς σε κάτι χρόνια… Για φαγητό πάλι ; … Ένα θα σας πω: ρωτήθηκα κάποτε ( Οκτώβρης ήταν) από ένα φίλο ” πάμε για κρέπα;” Και απάντησα με φυσικότητα ” το Μάιο που θα τελειώσω τους αγώνες“.

Αυτή είναι η “ζωή” του πρωταθλητή. Είναι αυτή, που σε ψάχνουν οι φίλοι σου και οι γονείς σου, γιατί λείπεις συνέχεια σε προετοιμασίες. Είναι αυτή που πεινάς και όταν θες να φας κάτι “απαγορευμένο” όπως έλεγα εγώ, απλά δεν μπορείς να το κάνεις. Και αν το κάνεις, θα φανεί στη ζυγαριά την επόμενη μέρα και μετά…. ξεκίνα να απολογείσαι…

Πρωταθλητισμός σημαίνει συγκέντρωση, πρόγραμμα , αυστηρότητα, πίεση (ψυχολογική και σωματική), ένταση, χαρά, στενοχώρια, αναγνώριση. Γιατί ναι αν όλα αυτά πάνε καλά, γίνεσαι νικητής, του εαυτού σου και του αντιπάλου σου. Ακολουθεί η δόξα και τα χρήματα. Αυτό ειναι πρωταθλητισμός.

Δε θα σας πω εγώ τι είναι το καλύτερο και τι να διαλέξετε είτε για σας ,είτε για τα παιδιά σας. Θα πω ότι και τα δύο είναι διαδρομές. Στην πρώτη περπατάς ελεύθερα, στη δεύτερη έχει πόρτες, που πρέπει να βρεις τα σωστά κλειδιά να τις ανοίξεις. Όποια και να διαλέξετε, συνοδηγό σας βάλτε την αγάπη!