Είμαι προπονήτρια σε ακαδημίες στίβου ηλικίας 4-8 ετών.
Όταν οι γονείς φέρνουν τα παιδιά τους για πρώτη φορά, το πρώτο πράγμα που ρωτούν είναι αν τα παιδιά θα πρέπει να κάνουν προπόνηση κάθε μέρα.
Φυσικά και μπορούν να έρχονται κάθε μέρα για προπόνηση, γιατί ό,τι κάνουμε το κάνουμε να φαίνεται σαν παιχνίδι. Αν αφήσεις τα παιδιά σε αυτή την ηλικία μέσα στο σπίτι, το μόνο που θα κάνουν είναι να παίζουν όλη την ημέρα, μέχρι να έρθει η ώρα να πάνε για ύπνο.
Τα παιχνίδια και οι δραστηριότητες ποικίλουν και στοχεύουν αρχικά στην ψυχαγωγία του παιδιού και έπειτα στην βελτίωσή του. Ένα παιδί σε αυτές τις ηλικίες χρειάζεται να αποκτήσει κινητικές δεξιότητες. Καλό, λοιπόν, είναι να ασκείται σε μια ομάδα και να δέχεται διαφορετικά ερεθίσματα.
Ως προπονήτρια βάζω τους μικρούς αθλητές μου να ασχολούνται με διάφορα αγωνίσματα στίβου με έναν τρόπο ευχάριστο, κρατώντας ενεργό το ενδιαφέρον τους. Όπως το παιδί θα τρέξει, θα παίξει και θα κουραστεί στο σπίτι, έτσι και στο γήπεδο. Το πλεονέκτημα εδώ είναι ότι στο γήπεδο θα γνωρίσει και το ομαδικό πνεύμα, το συναγωνισμό και την πειθαρχία του να στέκεται στη γραμμή και να περιμένει τη σειρά του.
Όλα αυτά είναι απίστευτα θετικά, όταν γίνονται υπό τις κατάλληλες προπονητικές μεθόδους καθώς, επίσης, και τον κατάλληλο τρόπο που χρησιμοποιεί ένας προπονητής για να τις μεταδώσει σε ένα παιδί.
Είναι δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα ένα στοίχημα με τον εαυτό μας, το πόσο θα μπορέσουμε να δώσουμε στο παιδί να καταλάβει πρώτα τι είναι το γήπεδο και έπειτα γιατί έρχεται σε αυτό.
Συνήθως, την πρώτη μέρα καταλήγω να τα κυνηγάω σε όλο το στάδιο. Τον πρώτο κιόλας μήνα έχουν μάθει τι σημαίνει «τρέχουμε ο ένας πίσω από τον άλλον». Και είναι τόσο όμορφο αυτό.
