Η γυμνάστρια Ελευθερία Ζαπαντιώτη, που κακοποιήθηκε από τον προπονητή της σε ηλικία 12 ετών, μιλά για τις πληγές που μένουν ανοιχτές και απευθύνει έκκληση σε όσα παιδιά έχουν βρεθεί στην ίδια θέση με εκείνη, να μιλήσουν.

Του Κωνσταντίνου Νικολόπουλου

«Αισθανόμουν τα χείλη μου σφραγισμένα, και την ψυχή μου να καίγεται  από τον πόνο, επειδή όμως δεν άντεχα αυτόν τον πόνο αποφάσισα να ξεσφραγίσω τα χείλη μου για να μην καεί τελείως η ψυχή μου. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, ποτέ δεν ξεπερνιέται κάτι τέτοιο.  Είναι εκεί και παλεύεις με αυτό συνέχεια…»

«Ήταν σαν να μου κοίμισε τον εγκέφαλο. Δεν ξέρω τι έγινε. Ήταν ένας άνθρωπος που εμπιστεύτηκα και αυτός το εκμεταλλεύτηκε. Ήμουν παιδί, αντιδρούσα σε κάθε κίνηση.»

«Η μεγαλύτερη δικαίωση για μένα ήταν όταν βγήκα από την αίθουσα του Δικαστηρίου και κάποιος φώναξε “απέδειξες ότι υπάρχει δικαιοσύνη”.»

Διαβάστε όλο το άρθρο στο real.gr