Κατερίνα ποτέ ξεκίνησες να γυμνάζεσαι, με ποια αφορμή και τι είδους προπόνηση έκανες;

Πάντα είχα την άσκηση στη ζωή μου από τότε που τελείωσα το σχολείο, ακόμα και στην διάρκεια της εγκυμοσύνης δε σταμάτησα να γυμνάζομαι. Πήγαινα γυμναστήριο, έκανα ενδυνάμωση και έφτασα και μέχρι και στο kick boxing. Δεν μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς κίνηση.

Γνωρίζω ότι έχεις περάσει μια περιπέτεια με την υγεία σου και θα ήθελα να σταθούμε σε αυτό. Τι σου έχει πει ο γιατρός σου σε σχέση με την άσκηση; Μπορείς να κάνεις; Κανονικά και από όλα τα είδη άσκησης;

Πριν 13 χρόνια διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού. Οι θεραπείες ήταν πολύ δυνατές και το σώμα εξαιρετικά αδύναμο. Ανάμεσα στις χημειοθεραπείες το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν λίγο περπάτημα. Ο γιατρός μου ήταν πολύ θετικός να ξεκινήσω την άσκηση καθώς αυτό με βοηθούσε συναισθηματικά. Όπως ξέρεις η καλή ψυχολογική κατάσταση του ασθενή συμβάλλει στην πορεία της νόσου. Όταν, λοιπόν, ολοκλήρωσα και τις ακτινοβολίες μπήκα στο γυμναστήριο ξανά. Θυμάμαι πως έκλαιγα απ’ την συγκίνηση που η ζωή μου είχε δώσει άλλη μια ευκαιρία. Έδωσα υπόσχεση ότι θα γυμνάζομαι όσο το σώμα μου το επιτρέπει κι όπως το επιτρέπει. Μέχρι να γίνω γριούλα! Στον χρόνο μετά την ολοκλήρωση των θεραπειών έτρεξα τα πρώτα 5 χιλιόμετρα για το Greece race for the cure που οργανώνει ο Πανελλήνιος σύλλογος γυναικών με καρκίνο του μαστού Άλμα Ζωής κάθε χρόνο με σκοπό την ενημέρωση κ την ευαισθητοποίηση του κοινού για τον καρκίνο του μαστού. Μετά δεν σταμάτησα…τα 5 χιλιόμετρα έγιναν 10, τα 10 χλμ έφεραν τα 21χλμ μέχρι που κατάφερα να τρέξω τέσσερις αυθεντικούς μαραθώνιους της Αθήνας.

Πολλά μπράβο! Πολύ συγκινητικά όλα αυτά. Εσύ πως νιώθεις τώρα μετά από τη «νίκη» σου; Ποιο είναι το πιο δυνατό συναίσθημα που έχεις σε σχέση με την άσκηση;

Δεν ξέρω αν μπορώ να μιλήσω για νίκη. Ο καρκίνος μας αφήνει τον φόβο και είναι κανονικό να φοβάται ο άνθρωπος. Δεν με καθήλωσε ο φόβος όμως, τον έχω εδώ δίπλα μου. Ωστόσο το να καταφέρω να μπω στο Παναθηναϊκό στάδιο μετά από 42 χλμ ήταν μια υπέρβαση για μένα. Κανένας δεν πίστευε ότι θα το κατάφερνα, ούτε εγώ καλά καλά δεν το είχα πιστέψει. Ήταν ίσως η πιο δυνατή στιγμή της ζωής μου. Όταν μπήκαμε στην Ηρώδου Αττικού δεν έβλεπα τίποτα απ’ τα δάκρυα, άκουγα μόνο την ανάσα μου κ τον σύντροφό μου να φωνάζει το όνομά μου.

Πόσο όμορφες στιγμές! Εύχομαι κάθε στιγμή στη ζωή σου να σου δίνει μόνο τέτοια δυνατά θετικά συναισθήματα. Κατερίνα, τι θα συμβούλευες κάποιον που περνάει κάτι αντίστοιχο; Υπάρχει κάτι άλλο που θες να αναφέρεις;

Χρειάζεται να ακούσει τις συμβουλές του γιατρού του καθώς κάθε περίπτωση είναι ιδιαίτερη. Όταν πάρει το πράσινο φως απ’ τον γιατρό ν ακούει το σώμα του, τις ανάγκες του, σωματικές αλλά κ ψυχικές. Εγώ έχω ένα motto “όταν η ζωή σου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία είναι ύβρις να μην την παίρνεις και να είσαι ευγνώμων για αυτή καθώς τίποτα δεν είναι δεδομένο”.

H Ελευθερία Ζαπαντιώτη με την Survivor Κατερίνα Χοντζόγλου

Γι’ αυτό, λοιπόν, να ζούμε την κάθε στιγμή. Να είμαστε δυνατοί και να έχουμε θέληση να προχωρήσουμε, θέληση να ζήσουμε. Η όρεξη για ζωή μπορεί να αλλάξει πολλά. Γνωρίζοντας την Κατερίνα, έχω να πω ότι είναι μια γυναίκα δυναμική, με ατελείωτη όρεξη για ζωή, με ατελείωτη όρεξη για ‘δημιουργία’. ‘Δημιουργία’ σώματος, ψυχής και καλύτερης ζωής.
Ό,τι και να μας συμβεί, βρίσκουμε τον καλύτερο ειδικό, ρωτάμε και παίρνουμε τη σωστή για μας απόφαση.

Σ’ ευχαριστώ πολύ Κατερίνα!