Σήμερα θα γιόρταζες…

15 χρόνια πριν… στα 48 σου!

Μα πως βιάστηκες έτσι; Ποτέ δεν κατάλαβα… Δύσκολη η ζωή! Σε θυμάμαι να έρχεσαι στο γήπεδο να μας βλέπεις στην προπόνηση. Ήθελες τόσο πολύ να μας βλέπεις να κερδίζουμε.
Ποτέ δε θα ξεχάσω και θα έχω να το λέω που βλέπαμε αγώνες στην τηλεόραση και σου έλεγα «θα με αφήνεις κ μένα να φοράω κοντά κολαν» και η απάντησή σου ήταν «φτάσε κι εσυ εκεί και όλα θα τα φορέσεις».
Πφφφφ μου έβαζες κ στοίχημα ότι αν σταματήσω να μιλάω για δέκα λεπτά, θα μου δώσεις χρήματα. Χρήματα που ήξερα πόσο δύσκολα έβγαιναν για σένα!
Ιστορίες… η ζωή μας!

…και αφού έχανα το στοίχημα, ώρες ατέλειωτες συζητήσεις και πάλι συζητήσεις! Σου άρεσε η υπομονή μου!

Αχ και να σ’ είχα εδώ! Πόσες φορές το σκέφτηκα! Να σε έχω δίπλα μου στις δύσκολες στιγμές. Να σε δω να χαίρεσαι με τη χαρά μου και να με συμβουλεύεις για το μετά. Ήθελα πολύ να σε γνωρίσει η Ελευθερία. Έτσι όπως είναι τώρα. Η Ελευθερία του τώρα. Να μην κάνει υπομονή συζητώντας μαζί σου, αλλά να ζητάει να συζητάει μαζί σου.

Πατέρα! Δύσκολος ο ρόλος σου… που κανείς δε σε δίδαξε!

Δύσκολη η ζωή… που δεν πρόλαβες να ζήσεις!