#zapelelife Αρχεία - Ελευθερία Ζαπαντιώτη

Κάπως έτσι, χαλαρά συζητώντας με έναν δικό μου άνθρωπο, πάρθηκε η απόφαση να βάλω υποψηφιότητα για Πρόεδρος στο Αθλητικό Σωματείο Αγίας Παρασκευής.

Με την άγνοια των δυσκολιών που παραμονεύουν αλλά με μεγάλη θέληση για προσφορά με βρήκε η σημερινή μέρα σε αυτή την θέση.

Ξύπνησα το πρωί και δεν ήξερα ποιο μήνυμα να πρώτο ανοίξω και σε ποιο να πρώτο απαντήσω. Ξεκινώντας ένα ένα και με την αμέριστη συμπαράσταση του πρώην Προέδρου κ. Τσαγκάρη Βασίλη, κατάφερα και καταφέρνω να τα βάλω σε τάξη.

Έχοντας μια καταπληκτική ομάδα, γεμάτη όρεξη να προσφέρει, ελπίζουμε και ανυπομονούμε για τα αποτελέσματα της νέας διοίκησης.

Εγώ, προσωπικά, ονειρεύομαι τη μέρα που θα υλοποιηθούν όσα σκέφτομαι.
Ζητάω και θέλω δίπλα μου όποιον θέλει πραγματικά να προσφέρει.

Ας το πάρουμε από την αρχή. Αυτό που δε γνωρίζουμε είναι ότι ένα Σωματείο μόνο πληρώνει.
Πληρώνει για να έχει αθλητές, προπονητές, εκδηλώσεις, ενωμένη ομάδα.

Ως νέα πρόεδρος, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας την ανυπομονησία μου αλλά και να σας προσκαλέσω σε κάτι. Προσκαλώ όλους εσάς που αγαπάτε τον αθλητισμό, που πιστεύετε στις αξίες του, και που θέλετε να δείτε τον σύλλογό μας να ανθίζει, να είστε δίπλα μου στηρίζοντας αυτό το έργο.

Είδαμε αλλαγή του Δ.Σ. Σας καλώ να γίνετε μέρος της αλλαγής. Να συμμετέχετε ενεργά, όχι μόνο με την τσέπη σας, αλλά και με τον χρόνο, τις ιδέες, και το μεράκι σας.

Είτε είστε γονέας, πρώην αθλητής, απλός φίλος του αθλητισμού, ή απλά κάποιος που θέλει να προσφέρει, σας περιμένω. Επικοινωνήστε μαζί μου, εκφράστε την επιθυμία σας να βοηθήσετε, και μαζί θα βρούμε τον τρόπο να αξιοποιήσουμε το ταλέντο και τη διάθεσή σας.

Ελάτε να συνεχίσουμε να χτίζουμε μαζί ένα σύλλογο ζωντανό, συμμετοχικό, και γεμάτο όραμα. Έναν σύλλογο που δεν θα είναι απλά ένας χώρος πληρωμών, αλλά ένας τόπος όπου κάθε μέλος θα νιώθει ότι ανήκει και ότι η προσφορά του μετράει.

Το Διοικητικό Συμβούλιο είναι ανοιχτό σε κάθε νέα ιδέα που μπορεί να βελτιώσει τη λειτουργία μας και να προσφέρει περισσότερα στα μέλη μας.

Φυσικά, η οικονομική στήριξη παραμένει σημαντική, είτε μέσω χορηγιών, είτε μέσω της αναζήτησης πόρων.

Προσφέροντας στον σύλλογο, προσφέρουμε στα παιδιά μας, παρέχοντας τους ένα υγιές περιβάλλον για άθληση και ανάπτυξη αλλά και σε εμάς τους ίδιους βλέποντας το έργο μας να αποδίδει καρπούς και να επηρεάζει θετικά τη ζωή των άλλων.

Με εκτίμηση

Ελευθερία Ζαπαντιώτη
Πρόεδρος στο ΑΘλητικό Σωματείο Αγίας Παρασκευής

Διοικητικό Συμβούλιο Α.Σ. Αγίας Παρασκευής

Το Αθλητικό Σωματείο Αγίας Παρασκευής ιδρύθηκε το 2019 από μια ομάδα φίλων του ερασιτεχνικού αθλητισμού, που ήθελε να προσφέρει κάτι διαφορετικό στους κλάδους άθλησης στην πόλη της Αγίας Παρασκευής. Έχοντας μια διαφορετική φιλοσοφία στον τρόπο διοίκησης και λειτουργίας των αθλητικών σωματείων και πιστεύοντας ότι ο αθλητισμός είναι η καλύτερη διέξοδος για τα παιδιά στη σημερινή εποχή, το Σωματείο προσπαθεί να βάλει το δικό του λιθαράκι στο αθλητικό κίνημα.

Περισσότερα – Διοικητικό Συμβούλιο – Αθλητικό Σωματείο Αγίας Παρασκευής

Τελευταία μέρα προπονήσεων στις ακαδημίες και εγώ έχω να σκεφτώ πως πήγε η χρονιά με τους μικρούς μας αθλητές. Τι πήγε καλά και τι θα μπορούσε να πάει καλύτερα.

Ακαδημίες στίβου 4-8 ετών. Τα πρώτα χρόνια της αθλητικής τους ‘καριέρας’ και το μόνο που θέλω να σκέφτομαι είναι πως ήρθαν την πρώτη μέρα και πως έφυγαν την τελευταία.

Δεν ήξεραν τι σημαίνει στίβος. Ούτε καν αυτός της ζωής. Δεν ήξεραν τι σημαίνει διάδρομος. Αυτόν που χωρίζει το στίβο. Αυτές οι λευκές γραμμές που ορίζουν έναν διάδρομο στο χώρο του στίβου. Δεν ήξεραν. Πήγαιναν όπου ήθελαν την πρώτη μέρα με πιο safe επιλογή την αγκαλιά του μπαμπά ή της μαμάς που βρισκόταν εκεί.

Η μεγαλύτερη επιτυχία για μένα είναι αυτή. Έμαθαν τι σημαίνει σειρά. Μπαίνουμε ο ένας πίσω από τον άλλον και δεν προσπερνάμε μέχρι να χρειαστεί να προσπεράσουμε.

Ανεξάρτητοι αθλητές την τελευταία μέρα. Καμία αγκαλιά δε χρειάστηκαν, καμία προσπέραση δεν έκαναν, καμία ομάδα δεν άφησαν.
Ήταν εκεί, υπάκουοι, πιστοί στο ραντεβού της προπόνησης, πρόθυμοι να βοηθήσουν και να βοηθηθούν.
Πρόθυμοι να προσπαθήσουν και να βελτιωθούν. Πρόθυμοι να νικήσουν και να νικηθούν.

Τι μεγάλη χαρά!
Ο μεγαλύτερος και πρωταρχικός στόχος για μένα επιτεύχθη. Τα κατάφερα κι εγώ μαζί τους. Ακολουθήσαμε τη γραμμή και κάναμε πολλές στροφές. Περάσαμε πολλά εμπόδια, πήραμε τη σκυτάλη στα χέρια μας και τρέξαμε γρήγορα να φτάσουμε στον τερματισμό.
Το τερματίσαμε όσο δεν πήγαινε άλλο.

Αυτό να κοιτάς στη ζωή!
Βρες κι εσύ το στίβο που σου ταιριάζει, ακολούθησε το διάδρομο που σε οδηγεί στη θέληση για προσπάθεια, βελτίωση και επιτυχία!
Μέχρι την τελευταία γραμμή, μέχρι την τελευταία μέρα…

Μητέρα, δεν ξέρω πραγματικά πως είναι να είσαι( δεν έχω γίνει μητέρα για να ξέρω 🙂), αλλά ξέρω πραγματικά πως είσαι. Είσαι ήρωας. Ήρωας που έδωσε τα πάντα για μας και συνεχίζει να δίνει.

Δεν ξέρω τι να γράψω. Ψάχνω λέξεις, όμως, γιατί θέλω. Θέλω να γράψω όσα νιώθω, να γράψω όσα σκέφτομαι.
Αν όλοι στη ζωή δίναμε όπως εσύ σε εμάς, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Οι δυσκολίες αμέτρητες αλλά εσύ εκεί, δίπλα μας.

Το άσχημο είναι ότι άργησα να το καταλάβω. Άργησα να καταλάβω την αξία σου και τη διαφορετικότητά σου. Ίσως, επειδή όταν είμαστε παιδιά τα θεωρούμε δεδομένα.

Όλα, όμως, άλλαξαν εκείνο το βράδυ. Εκείνο το βράδυ που έκλαιγα χωρίς σταματημό. Όλο το βράδυ αναρωτιόταν ο σύντροφός μου τι μου συμβαίνει. Δεν έβγαινε κουβέντα. Κλάμα με λυγμούς και πάλι κλάμα. Όταν συνειδητοποίησα ότι παρότι δε σου περίσσευαν εσύ έβρισκες πάντα να μας φέρεις μια σοκοφρέτα που με λαχτάρα σου ζητούσαμε. Εμείς ζητούσαμε γιατί δεν ξέραμε ότι δεν έχεις. Όταν συνειδητοποίησα τι έχεις κάνει για μας. Τις τρεις σου κόρες.

Εκείνο το βράδυ κατάλαβα τι είναι να βρίσκεις τα πάντα για τα παιδιά σου και να στερείσαι εσύ το καθετί.

Μητέρα, δεν ξέρω πως πραγματικά είναι να είσαι αλλά ξέρω πραγματικά πως είσαι. Είσαι ψυχή. Είσαι ψυχάρα. ‘Τι να σου φτιάξω για να φας;’ Για να έρθω εγώ με θυμό να σου την πω ‘πάλι φαΐ;’. Διαμάχες ενδιαφέροντος τις λέω εγώ που αραιά τις σεβάστηκα.

Μητέρα, μπράβο σου! Μπράβο σου για όλες τις φορές που ήσουν εκεί. Μπράβο σου για όλες αυτές που δεν ήσουν όπως θα ήθελες και ζήτησες συγγνώμη!
Μπράβο σου! Χαίρομαι που έχω μητέρα εσένα και σ’ ευχαριστώ για όσα μου έμαθες!

Να θυμάσαι ότι ακόμα και αν αργώ να απαντήσω στο τηλέφωνο, ακόμα και αν αργώ να σε πάρω τηλέφωνο, σε σκέφτομαι και σε νοιάζομαι!

Μητέρα μας!
Εγώ προσωπικά σ’ αγαπώ περισσότερο από όσο σου δείχνω!

Μητέρα μας!
Όλες οι υπόλοιπες μέρες της ζωής σου αξίζουν μόνο ευτυχία!

Μητέρα μας!
Άκου την ψυχή σου και ζήσε ελεύθερα.

Μητέρα μας!
Σ’ευχαριστώ που καμαρώνεις για μας!

Μητέρα μας!
Χρόνια καλά και πολλά!

Δε μπορούσα με τίποτα να καταλάβω για ποιο λόγο δεν ακούγεται η φωνή μου. Η φωνή μου που σου ζητούσε να με καταλάβεις. Να καταλάβεις ότι με έχεις στο περιθώριο και το μόνο που σε νοιάζει είναι ο εαυτός σου.

Ναι, φαινόταν πως ήθελες να καλύψεις ανάγκες του εαυτού σου μη βάζοντας και μένα στο παιχνίδι μαζί σου, στο παιχνίδι που λέγεται ζωή.
Σύντροφός σου και σε ένοιαζε το ‘εγώ’ σου και όχι το ‘εμείς’. Δε μπορούσα με τίποτα να καταλάβω γιατί με βάζεις στο περιθώριο εμένα. Εμένα που σου στεκόμουν σε κάθε στιγμή.
Δε μπορούσα να το καταλάβω και έψαχνα απεγνωσμένα εξήγηση. Εξήγηση που δεν πήρα ποτέ γιατί δεν υπήρχαν περιθώρια να πάρω κάτι άλλο από αδιαφορία και μη κατανόηση.
Μάχη με μένα εγώ, μάχη και με σένα.

‘ Θέλω να με ακούσεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν ακούς ότι η συμπεριφορά σου με στενοχωρεί. Θέλω να μιλήσουμε. Είμαστε μαζί και σε θέλω δίπλα μου σε κάθε δυσκολία’.
‘Είσαι τρελή’ ήμουν για σένα.

Βάζοντας και πάλι το ‘εμείς’ στο περιθώριο.
Αδιαφορία και νεύρα. Νεύρα χωρίς τελειωμό.
Για να με τρομοκρατήσεις, να με φοβίσεις, να νιώσεις κυρίαρχος, να νιώσεις πιο δυνατός.

Εικόνες, νύχτα, νεύρα, φωνές, κλάμα. Δικό μου κλάμα, ναι. Κλάμα φόβου, στενοχώριας, απελπισίας και ανικανότητας. Ανικανότητας να δω ποιος είσαι. Ανικανότητας να δω ότι είσαι ανίκανος να είσαι δίπλα μου. Δε μπορείς να είσαι δίπλα σε καμία γυναίκα. Δεν πρέπει να είσαι με κάποια γυναίκα γιατί είσαι επικίνδυνος.

Γιατί; Δεν έμαθες πως να της φέρεσαι; Δεν πήρες αγάπη; Τι σου έκαναν για να είσαι τόσο ανίκανος; Τι φοβάσαι που σε κάνει να γίνεσαι ο ίδιος τρομακτικός για εκείνες;
Τι σε κάνει να απλώνεις χέρι πάνω της; Κρίμα που δεν έψαξες ποτέ τι σε έκανε να είσαι τόσο κακός προς μια γυναίκα. Είναι το φύλλο ή το έχεις με όλους;
Αναρωτήσου, λοιπόν, τι νιώθεις εκείνη τη στιγμή!
Η κόρη σου, αν ποτέ κάνεις (καλύτερα θα ήταν πριν κάνεις να φτιάξεις εσένα πρώτα) θα πονέσει πολύ από έναν τέτοιο άντρα σαν εσένα.
Θα πονέσει όταν την απειλήσει ο σύντροφός της ότι θα της αφαιρέσει τη ζωή. Θα πονέσει όταν την εκβιάσει. Θα πονέσει όταν την χτυπήσει, θα πονέσει και όταν θα θέλει να τα πει σε σένα αλλά θα της είναι δύσκολο.

Δεν κάνεις κακό μόνο σε σένα. Κάνεις σε όλους.
Ειδικά σε εκείνη εκείνο το βράδυ…
Μη ξανά θυμώσεις μαζί της, σε παρακαλώ! Είστε μαζί. Κάθισε και άκου τι την προβληματίζει. Μη ξανά μιλήσεις άσχημα γιατί μπορεί κι εκείνη αν θέλει να σου μοιάσει αλλά δε θέλει με τίποτα.
Μη ξανά πετάξεις τα πράγματά της κάτω γιατί μπορεί κι εκείνη αν θέλει να γίνει σαν εσένα, αλλά δε θέλει με τίποτα.
Μη ξανά απλώσεις χέρι πάνω της γιατί μπορεί κι εκείνη αν θέλει να γίνει σαν εσένα, αλλά δε θέλει με τίποτα.
Μη την ξανακάνεις να κλαίει γιατί μπορεί κι εκείνη να σε φοβίσει ή να πει κάτι που θα σε πληγώσει, αλλά δε θέλει. Με τίποτα δε θέλει να γίνει σαν εσένα γιατί δεν είσαι εσύ. Είσαι κάποιος άλλος από αυτόν που παρουσίαζες και παρουσιάζεις εκεί έξω.

Τέλος, μη την απειλήσεις ποτέ ξανά για τη ζωή της γιατί έχεις κι εσύ ζωή και στη ζωή ό,τι δίνεις παίρνεις και αντίστροφα!

Πριν 23 χρόνια ξεκίνησαν όλα για μένα…

Αυτά που με καθυστέρησαν στη ζωή. Αυτά που με καθυστέρησαν να γίνω γυναίκα, να συμπεριφέρομαι σα γυναίκα χωρίς να φοβάμαι κάτι. Χωρίς να φοβάμαι μην κακοποιηθώ. Χωρίς να φοβάμαι το οτιδηποτε.
Πριν 2 χρόνια μίλησα, το κατήγγειλα και κέρδισα το δικαστήριο.
Φέτος κέρδισα και το εφετείο καθώς παραιτήθηκε.
Είμαι η Ελευθερία Ζαπαντιώτη, 35 χρονών σήμερα και μπορώ να πω ότι ζω τώρα μια κανονική ζωή, ότι χαίρομαι με τα πιο απλά πράγματα ως γυναίκα. Από το πως θα φορέσω ένα φόρεμα και δε θα φοβάμαι ούτε θα ντρέπομαι γι’ αυτό, μέχρι το πως θα φορέσω σκουλαρίκια και ποια.
Από το πως θα ασχοληθώ με τις δουλειές του σπιτιού μου ως γυναίκα μέχρι το πως θα διαχειρίζομαι τους ανθρώπους και όλες τις ανθρώπινες σχέσεις εκεί έξω.
Με πήγε πολύ πίσω αλλά τα κατάφερα. Δηλώνω χαρούμενη και περήφανη για τον εαυτό μου στο σήμερα.
Μίλησα, το κατήγγειλα, κέρδισα την καταδίκη του προπονητή μου που με κακοποιούσε όντας ανήλικη εγώ και προχωράω τη ζωή μου στο σήμερα.

Σήμερα, 19 Νοεμβρίου, παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης έχω δίπλα μου τη φίλη που μου εκμυστηρεύεται τα πάντα. Ένα κορίτσι, μια γυναίκα που έζησε πολλά αλλά δεν τα κατήγγειλε. Τα λέει σε μένα και συνεχίζει με δύναμη για το μέλλον.

Καλό μου κορίτσι, θέλω να μου πεις αυτό που σου έρχεται πρώτο στο μυαλό σκεπτόμενη τα παιδικά σου χρόνια.

Δυστυχώς οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι περιορισμένες και για χρόνια δεν είχα πρόσβαση σε αυτές μιας και ήταν μπλοκαρισμένες. Μέσω της ψυχοθεραπείας κατάφερα να ανακαλέσω πράγματα και γεγονότα, να τα συνδέσω, να τα αποκρυπτογραφήσω και να βγάλω ένα νόημα. Με λίγα λόγια δεν ανακαλώ με χαρά εκείνα τα χρόνια, με τίποτα δεν θα έλεγα αχ και να ήμουν πάλι παιδί ειδικά οπως τα βίωσα.

Θες να μου πεις τι βίωσες;

Μεγάλωσα σε κλασσική παραδοσιακή οικογένεια, αυστηροί γονείς, με μεγάλο αίσθημα για το τι θα πει ο κόσμος με ελάχιστους συναισθηματισμούς και έχω έναν μεγαλύτερο αδερφό. Όλο το πρόβλημα ξεκινούσε από τον μπαμπά μου ο οποίος είχε εθισμό στις ταινίες αλλά και σε υλικό ερωτικού περιεχομένου. Η μητέρα μου ούσα άμεσα εξαρτημένη από αυτόν σε όλα τα επίπεδα δεν έλεγε τίποτα και το κυριότερο ήταν ότι δεν προστάτεψαν ποτέ τα παιδιά τους. Με αποτέλεσμα, να έχω εκτεθεί άθελά μου σε τρυφερή ηλικία σε τέτοιου είδους περιεχόμενο αλλά και ερωτικές συνευρέσεις των γονιών μου. Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν ο αδερφός μου στην προ εφηβεία θέλησε να πειραματιστεί πάνω μου με αποτέλεσμα να έρχεται το βράδυ στο κρεβάτι μου κακοποιώντας με σεξουαλικά. Απόντες γονείς, μηδέν επικοινωνία και εμπιστοσύνη , καμμία προστασία και όλα αυτά με βύθισαν ακόμα περισσότερο σε απομόνωση και στο πάγωμα που αισθανόμουν για χρόνια.

Το έχεις μοιραστεί με κάποιον άλλον;

Φυσικά και τα μοιράστηκα όλα όταν έφτασαν στο σημείο οι αναμνήσεις να είναι τόσο έντονες και να ξεπηδούν από το πουθενά. Πιέστηκα τόσο που απευθύνθηκα σε ειδικό και με τη βοήθειά της άρχισα να ξετυλίγω το κουβάρι της ζωής μου μέχρι τότε. Να καταλαβαίνω τι μου είχε συμβεί, να με συμπονώ, να κατανοώ τις επιλογές μου αλλά και πως αυτά τα βιώματα καθοδηγούσαν ασυναίσθητα τη ζωή μου σε ένα μεγάλο βαθμό

Τι σε έκανε να μη μιλήσεις ανοιχτά τότε αλλά και τώρα;

Λοιπόν, δεν μίλησα τότε γιατί ο φόβος με είχε παραλύσει. Δεν ξεχώριζα τι είναι σωστό και τι όχι. Τι θεωρείται φυσιολογικό και τι αφύσικο. Ερχόμενο από την οικογένεια δύσκολο να το αμφισβητήσω αλλά βαθιά μέσα μου το ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Επίσης αισθανόμουν ότι δεν θα με πιστέψουν και ότι θα με κατηγορήσουν ότι ευθυνόμουν εγώ και ότι εγώ το προκαλούσα με κάποιο τρόπο. Ήμουν τόσο τρομοκρατημένη τότε για να μιλήσω.

Αισθανόμουν ανέκαθεν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Το αισθανόμουν βαθιά μέσα μου. Ήθελα οπωσδήποτε να μιλήσω για την κακοποίηση που είχα δεχτεί ούσα παιδί και η αρχή έγινε με το να απευθυνθώ σε ειδικό. Ήταν ο φάρος μου σε αυτό το ταξίδι και όταν άρχισα να αισθάνομαι ασφαλής με τον εαυτό μου τα απηύθυνα και στο οικογενειακό μου περιβάλλον. Σε όλους τους εμπλεκόμενους και ήταν τόσο λυτρωτικό, πέταξα ένα βάρος από πάνω μου. Μετά ακολούθησαν οι κοντινοί μου άνθρωποι και με αγκάλιασαν με αγάπη και κατανόηση. Αισθανόμουν τόσο δυνατή. Μίλησα τότε, μιλάω τώρα και θα μιλάω πάντα για να βοηθηθεί οποίος θέλει να ακουσει και να βγει μπροστά!
Καταγγελία σε αστυνομία κλπ δεν έχω κάνει αλλά μέσα μου έχω κάνει κανονικό δικαστήριο.

Πως πιστεύεις ότι σε επηρρεάζει στο σήμερα;

Στο σήμερα όλα αυτα είναι η δύναμή μου, γιατί μέσα από αυτά κατανόησα τι να μην κάνω αλλά και τι να προσέξω με το γιο μου. Να τον μεγαλώνω με αγάπη, να τον αγαπώ βαθιά, να είμαι δίπλα του ουσιαστικά. Να αναπτύξω έναν δίαυλο επικοινωνίας μαζί του και αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Να είμαι στήριγμα για εκείνον και όχι μπαμπούλας, να βάζω όρια με αγάπη αλλά να κάνω χώρο και για εκείνον και τα συναισθήματά του. Να είμαι πιο παρατηρητική και καχύποπτη, να του εξηγω ότι οτιδήποτε τον κάνει να αισθάνεται άβολα είναι οκ να πει ότι δεν του αρέσει, ότι δεν το θέλει. Ότι μπορεί πάντα να μιλήσει και να μην επιδιώκει απλά να είναι αρεστός.

Τι θα έλεγες σε κάποιο παιδί που περνάει κάτι αντίστοιχο;

Σε αυτά τα παιδιά θα έλεγα ότι τα συμπονώ και ότι είμαι δίπλα τους αλλά δεν φτάνει. Χρειάζεται να βρουν τη δύναμη να ζητήσουν βοήθεια και να απομακρυνθούν από οποιοδήποτε νοσηρό περιβάλλον. Να προστατέψουν τον εαυτό τους και την ψυχική τους υγεία. Να απευθυνθούν σε ανθρώπους, σε αρχές και να ζητήσουν βοήθεια. Για ο,τι και να έχει συμβεί δεν ευθύνονται, να πέσουν οι μάσκες και να αποδωθούν οι ευθύνες. Μιλήστε και όλα θα πάρουν το δρόμο τους ακόμα και εάν αισθανόμαστε ότι ειναι κόντρα στην οικογένεια μας. Την οικογένεια δεν την διαλέγουμε δυστυχώς αλλά έχουμε την επιλογή ευτυχώς να πλαισιώσουμε τη ζωή μας με ανθρώπους που θα μας συμπεριφέρονται ισότιμα, με αγάπη και σεβασμό.

Η δική της ιστορία!

‘Χρόνια μας πολλά’ μου είπε όταν με συνάντησε και μου έριξε ένα δυνατό χαμόγελο!

Πριν κάτι μέρες έμαθα ότι σε κάποια ιδιωτικά σχολεία γιορτάζουν τη respect day.
Αναρωτήθηκα αν πρέπει να είναι σε κάποια σχολεία και αν πρέπει να τη γιορτάζουν μία μόνο φορά το χρόνο μια τέτοια μέρα.
Ημέρα σεβασμού ή ημέρες σεβασμού;

Μέσα από τις δράσεις της “Ημέρας Σεβασμού”, τα παιδιά μαθαίνουν να εκτιμούν τη διαφορετικότητα, να σέβονται τους άλλους, το περιβάλλον και τον εαυτό τους. Αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να μαθαίνεται κάθε μέρα; Δε είναι κάτι που πρέπει να μαθαίνεται κ εντός σχολείου και εκτός;
Ωστόσο χάρηκα. Μου άρεσε πολύ και θέλω όλα τα παιδιά και όλα τα σχολεία να το μάθουν.

Ο σεβασμός είναι μια θεμελιώδης ανθρώπινη αξία που υπερβαίνει τα σχολικά πλαίσια. Η καλλιέργειά του συμβάλλει στην ολιστική ανάπτυξη των μαθητών, ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση, την ενσυναίσθηση και τις κοινωνικές τους δεξιότητες.

Η προώθηση του σεβασμού συμβάλλει στη δημιουργία ενός πιο συνεργατικού σχολικού περιβάλλοντος, όπου όλοι οι μαθητές αισθάνονται ασφαλείς και αποδεκτοί.

Τα οφέλη πολλά. Μια τέτοια μέρα, μέσω ομιλιών, μέσω της ζωγραφικής, της άσκησης, της ποίησης, της μουσικής, τα παιδιά μαθαίνουν να αναγνωρίζουν και να εκτιμούν τις δικές τους αξίες αλλά και των άλλων. Μαθαίνουν να μπαίνουν στη θέση του άλλου και να αντιλαμβάνονται πως νιώθει ο συνάνθρωπος.
Δέχονται τις συνέπειες των πράξεών τους και καλούνται να πάρουν αποφάσεις με βάση ηθικές αρχές που διδάσκονται.

Η ‘Ημέρα Σεβασμού’ αποτελεί, για μένα, μια απίστευτα σημαντική πρωτοβουλία που συμβάλλει στην ολοκληρωμένη ανάπτυξη των μαθητών και στην δημιουργία ενός πιο αρμονικού σχολικού και εξωσχολικού περιβάλλοντος.

Τα παιδιά έχουν ανάγκη να τους μάθουμε πως να σεβόμαστε την αδυναμία ενός συμμαθητή μας και τη ‘δύναμη’ ενός άλλου. Έχουν ανάγκη να τους μάθουμε τη διαφορετικότητα των επαγγελμάτων. Έχουν ανάγκη να τους μάθουμε το σεβασμό στον άλλον. Έχουν ανάγκη να τους μάθουμε το σεβασμό στον εαυτό μας.
Γιατί ο κάθε εαυτός είναι η κοινωνία. Ο κάθε εαυτός είμαστε ‘εμείς’ !!!